Ο βουβός πόνος
Δεν έκλαιγε πια, αλλά τα μάτια της δεν θα ξαναστέγνωναν.
Γιατί αυτό είναι το κλάμα που δεν έχει γιατρειά.
Εκείνη η συνεχής φωτιά μέσα της που καίει τα δάκρυα
πριν αυτά βγουν καλά καλά και κυλήσουν στο πρόσωπο.
Κάπου το είχε διαβάσει.
Για μια άλλη.
Και να που κάπως το θυμήθηκε.
Το αναγνώρισε.
Ήταν τώρα εκείνη.
Έσκυψε να ρίξει κι άλλα ξύλα στη φωτιά.
Για βοήθεια.
Να την δυναμώσει.
Να φουντώσει.
Να τα κάψει.
Τα δάκρυα.
Μη και της ξεφύγουν
κι αρχίσουν πάλι να τρέχουν και κυλήσουν στο πρόσωπο της.
Το πορτραίτο έργο της φίλης Καρολίνας.
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες με τα πνιγμένα δάκρυα.
Μιλήστε. Φωνάξτε.
