Εφτά χρόνια, ποιος να το ‘λεγε!

Εφτά χρόνια σήμερα από την τραγική μέρα της καταστροφής του χωριού μας και πρώτα απ’ όλα οφείλουμε ένα “αιώνια η μνήμη της” για την αδικοχαμένη Ελένη.

Και τώρα εφτά χρόνια μετά το σεισμό τί;

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το σεισμό θα απαγορεύονταν να μπούμε σ’ αυτό! Χρόνια μας πιπίλιζαν ότι αιτία ήταν ένα προφανώς επικίνδυνο “διατηρητέο” σπίτι. Και όταν αυτό τακτοποιήθηκε βγήκαν κι άλλα, κι ύστερα έπεσε σκοτάδι (ενημέρωσης)

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το σεισμό δεν θα είχε αρχίσει η ανέγερση κανενός δημοτικού κτιρίου!

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το σεισμό το κουφάρι του σχολείου μας θα κείτονταν απαξιωμένο και χωρίς πρόδηλο μέλλον! Ας συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε μέρα που περνάει, με πολλά λόγια και μόνο λόγια, συντελεί στο να μείνει το κουφάρι αιώνια!

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το “τοπόσημο” του χωριού μας, ο Άγιος Κωνσταντίνος, θα παρέμενε το “δηλόσημο” του σεισμού και δεν θα βρίσκονταν χρήματα ούτε για τη μελέτη, πόσο μάλλον για την ανακατασκευή του! Για μια ακόμα φορά από τους αιθέρες των πανηγυρισμών προσγειωνόματε ανώμαλα.

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το χωριό θα έμενε χωρίς Εκκλησιά, έτσι ώστε να δικαιολογείται τελικά η αποκοτιά να λειτουργείται σποραδικά αν και απαγορεύεται!

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το σεισμό απ’ τις εκατοντάδες των γκρεμισμένων μονάχα καμιά δεκαριά σπίτια θα είχαν ολοκληρωθεί.

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το σεισμό θα είχαν τιμωρήσει όσους, χωρίς να φταίνε, δεν έχουν σπίτι για να μείνουν, κόβοντας το επίδομα ενοικίου;

Ποιος να το ‘λεγε ότι εφτά χρόνια μετά το σεισμό δεν θα είχε κανένας αρμόδιος, από τους πιο κοντινούς μας μέχρι την κορυφή, το θάρρος και την ευθιξία να πει στους χωριανούς μας ένα “συγνώμη” γιατί δεν κάναμε όσα έπρεπε και όποτε έπρεπε!

Και εφτά χρόνια μετά το σειμό αναπολεί κανείς τις τότε δηλώσεις (εν ενεργεία -τότε-υπουργού) “σε πέντε το πολύ χρόνια θα πίνουμε ούζο τον Πλάτανο”, (εν αναμονή Πρωθυπουργού) “δεν θα σας ξεχάσουμε”, (εν ενεργεία -τότε- Περιφερειάρχη) “το Κολέγιο της Αθήνας θα ξαναχτίσει το σχολείο σας” και ” η τάδε (πλούσια) οικογένεια θα αναλάβει την Εκκλησία”. Αναπολεί και ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράματα. Και αγανακτεί ή δακρύζει!