Τις πιο πολλές χρονιές ο καιρός την παραμονή του αγίου Φωκά δεν είναι και ο καλύτερος. Χτες όμως είχαμε μια απίθανη βραδιά. Η θερμοκρασία σου επέτρεπε άνετα να κάθεσαι έξω απ’ το ξωκλήσι με κοντομάνικο. Η θάλασσα σχεδόν ακύμαντη, απλά με τον παφλασμό της στα μπλόκια του λιμανιού συνόδευε τη μελωδική ψαλμωδία του ιερέα μας (απ’ αυτή την άποψη είμαστε τυχεροί) και των ψαλτών μας. Στο λιμανάκι πάνω από πενήντα σκάφη συνωστίζονταν κάτω απ’ τα πόδια μας φωτισμένα απ’ τα λαμπιόνια στη γύρα του λιμανιού. Στον ουρανό τ’αστέρια έπαιζαν κρυφτούλι με τα σύννεφα των οποίων οι αποχρώσεις ξεκινούσαν απ’ το λευκό και το γκρίζο κι έφταναν μέχρι το σκούρο μολυβί. 
Στη δύση οι ανταύγειες του κόκκινου απ’ τη δύση του ήλιου στην αρχή αντικαταστάθηκαν απ’ το κοκκινωπό των αστραπών μακρυά στον ορίζοντα (κατά το Πήλιο μεριά) όταν σκοτείνιασε για καλά. Ο κόσμος αρκετός ζωντάνεψε τον τόπο, και στη συνέχεια ήταν η ταβέρνα του Δημήτρη εκεί και τα υπόλοιπα μαγαζιά στα Βατερά, που επιμένουν ανοικτά (εκτός απ’ αυτά που απευθύνονται στη νεολαία μόνο).
Σήμερα το πρωί ο κόσμος ήταν πολύ λιγότερος αλλά και ο καιρός πολύ ψυχρότερος. Μου δόθηκε όμως η ευκαιρία να μάθω ότι τελικά στο χωριό έχουμε Φωκά. Είναι ο γιος του Δημήτρη Αγγελέρου που έχει τριπλό όνομα Θεοχάρης-Φωκάς-Μάριος. Χρόνια του πολλά και χαρούμενα.
