Η τηλεφωνική πρόκληση από τη Μαρία ήρθε ξαφνικά! “Έλα έχω κάτι ζωγραφίσει”.
Εξίσου ξαφνική ήταν και η επίσκεψη -μαζί με τον Κωστή Σταυρινό- χωρίς να μας περιμένει. Τη βρήκαμε με έναν μισοτελειωμένο πίνακα στο χέρι και δίπλα της τα σύνεργα της ζωγραφικής. Ετοιμάζονταν να τραβήξει το καβαλέτο κάτω απ’ το τραπέζι για να συνεχίσει το ταξίδι της δημιουργίας. Στο διπλανό δωμάτιο η μητέρα της, η σχεδόν αιωνόβια κυρά-Ρηνιώ, που δέχεται αφειδώλευτα την περιποίησή της, ησύχαζε. Ο Κωστής ήθελε να την ενημερώσει ότι ο Σύλλογος της Αθήνας έδωσε τα υφάσματα που τους είχε προφέρει η Μαρία στη μοδίστρα για να ράψει τις παραδοσιακές στολές. Το χάρηκε ιδιαίτερα και ύστερα μας αράδιασε κάποιες από τις δημιουργίες της, όσες χωρούσε το τραπέζι!
Μας πρόσφερε πίνακες να στολίσουμε τη Βιβλιοθήκη και την αίθουσα του Συλλόγου στην Αθήνα!
Ο κάθε άνθρωπος, όταν έχει μέσα του ένα καβουράκι να τον γαργαλάει, βρίσκει τον τρόπο να δημιουργεί, να περνά την ώρα του, να αναπληρώνει ό,τι του στερούν οι συνθήκες της ζωής.
Καλή συνέχεια Μαρία!
