Η Βρίσα της Λέσβου, πέντε χρόνια μετά

Νίκος Βατόπουλος 30.07.2022 • 20:52

Σκεφτόμουν το χωριό Βρίσα στη Λέσβο αυτές τις μέρες, με τις πυρκαγιές να έχουν κατακάψει ένα τοπίο μεγάλης ομορφιάς στα Βατερά. Οι φωτιές και αυτό το καλοκαίρι κατατρώγουν όχι μόνο τη φύση αλλά και αυτό το απόθεμα ψυχικού σθένους απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε καταστροφή που ο απλός άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει. Η Βρίσα που εκκενώθηκε προληπτικά πριν από λίγες ημέρες, είναι ένας τόπος που είχε καταστραφεί από τον ισχυρότατο σεισμό του 2017. Ο ιστορικός οικισμός έμεινε ερειπωμένος (περίπου 300 σπίτια είναι κόκκινα, και σχεδόν άλλα τόσα κίτρινα). Τη Βρίσα την είχα περιηγηθεί το 2019 και η εικόνα σού μαύριζε την ψυχή. Σταδιακά ξεχάστηκε από την ειδησεογραφία. Η ΕΡΤ είχε ένα πολύ καλό ρεπορτάζ στις 15 Ιουνίου 2022 για την ταλαιπωρία των κατοίκων που ακόμη αγωνίζονται για το αυτονόητο.

Γι’ αυτό στο άκουσμα της φοβερής φωτιάς στα Βατερά και στον κίνδυνο που απειλούσε το χωριό Βρίσα, έφερα και πάλι τις εικόνες του χωριού με τις τεράστιες πληγές του σεισμού. Εχω την εντύπωση πως αυτά είναι θέματα πρώτης προτεραιότητας. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν ένας τόπος, όπως η Βρίσα, ένα μεγάλο χωριό, με πανέμορφα ιστορικά κτίρια στον τύπο της τοπικής αστικής παράδοσης της Λέσβου, με εξαίρετους ναούς και ατμόσφαιρα που εγγράφεται στο ιστορικό απόθεμα της χώρας ολόκληρης, να παραμένει σε κατάσταση μετέωρη. Οι κάτοικοι ταλαιπωρούνται από τη γραφειοκρατία και το χωριό δεν μπορεί ακόμη να λειτουργήσει όπως πρέπει.

Αν ήταν ένας άλλος τόπος, μεγαλύτερης προβολής και με κατοίκους με πρόσβαση στην κεντρική διοίκηση, τα πράγματα θα είχαν προχωρήσει διαφορετικά. Αλλά, η Βρίσα, είναι στη Λέσβο, για την οποία υποτίθεται ότι υπάρχει αυξημένη ευαισθησία. Και η Βρίσα παραμένει, πέντε χρόνια τώρα, ένας πληγωμένος τόπος.

Γι’ αυτό, όταν άκουσα για την προληπτική οδηγία εκκένωσης του χωριού, αισθάνθηκα διπλά την αδικία που έχει γίνει στον τόπο αυτόν. Η Βρίσα θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί στην ειδησεογραφία για την αποκατάσταση ενός τόπου μεγάλης σημασίας, σε επίπεδο τόσο ρεαλιστικό όσο και συμβολικό. Και η αποκατάσταση του πανέμορφου αυτού τόπου θα μπορούσε να γίνει σύμβολο μιας σωστής ιεράρχησης για το τι σημαίνει σημαντικό, τι είναι πρωτεύον, τι σημαίνει προστασία και σεβασμός απέναντι στον πολίτη, για το τι νόημα έχει επιτέλους αυτό που λέμε εθνικός πλούτος.