Νέκυια | Ένα ποίημα της Γεωργίας Τσουκαλοχωρίτη

21 ΜΑΡΤΙΟΥ, 2022

Νέκυια

Χθες περπάτησα στον ύπνο μου

κι έψαχνα να μάθω

τι σκέφτεται η Άτραπος για μένα.

Βρέθηκα στους υγρούς κήπους

με τα ξεραμένα τριαντάφυλλα

και τις μαυροπεταλούδες.

Ρώταγα τους περαστικούς

Τις ρίζες, τις πέτρες, τα πουλιά.

Πάρε μαζί σου φύλακες, μην κατέβεις μόνη,

μου είπαν.

Το δόντι

Το οστό

Το νύχι

Η λευκότητα φέρνει πάντα τύχη.

Στις όχθες του Αχέροντα

με τη μυρωδιά της Λήθης

είδα ένα πρόσωπο συγγενικό.

Είχε στα μάτια του νομίσματα

από τον παιδικό μου κουμπαρά.

Κράταγε ένα παλιό μαξιλάρι μου

και καθόταν στην καρέκλα της θείας.

Τι κάνεις εδώ; Πήγαινε ‘πάνω.

Το γιασεμί μας θέλει πότισμα.

Χθες περπάτησα στον ύπνο μου

κι έψαχνα να μάθω

τι σκέφτεται η Άτραπος για μένα.

~Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη