Από τον Βασίλη Ψαριανό
Από πάντα με γοήτευε η δουλειά του ξενοδόχου. Όχι γιατί πίστευα πως θα είχα μια κερδοφόρα επιχείρηση, αλλά γιατί ο ξενοδόχος- ειδικότερα ενός τουριστικού καταλύματος- έρχεται σε επαφή και γνωρίζει ανθρώπους, από τους οποίους μαθαίνει ή, κάποιες φορές, μαντεύει ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Ο φίλος ξενοδόχος, ο οποίος, εδώ και μερικά χρόνια, κάθε Αύγουστο, μου παρέχει δωμάτιο με θέα τη θάλασσα των Βατερών, που χαϊδολογιέται στην απέραντη αμμουδιά, μου έχει διηγηθεί πολλές συγκινητικές ιστορίες πελατών του, παραθεριστών.
Μια από αυτές τις ιστορίες, που άκουσα, είναι χαρακτηριστική για την μαγεία που ασκεί η θάλασσα των Βατερών σ΄ αυτόν που κάθεται «στο πέτρινο πεζούλι, αντικρύ του πελάγου», όπως λέει ο ποιητής του Αιγαίου!
« Ο κύριος Απόστολος, ήταν έμπορος, εξ Αθηνών, ο οποίος τα περισσότερα χρόνια της ζωής του τα έζησε, ανάμεσα στα τόπια από υφάσματα, στο ανήλιαγο μαγαζί του, της οδού Ευαγγελιστρίας.
Κόντευε να βγει στην σύνταξη και δεν ήξερε τι θα πει διακοπές, τον Αύγουστο, και μπάνιο στη θάλασσα!
Και, επιτέλους, αφού έβγαλε και την τελευταία υποχρέωση, παντρεύοντας και την τρίτη θυγατέρα του, πείστηκε από την Κυρία Ελπινίκη, την γυναίκα του, να κλείσει το μαγαζί, τον Αύγουστο, και να πάνε κι αυτοί, σαν άνθρωποι, δεκαπέντε μέρες διακοπές στο Νησί, την γενέτειρα της συζύγου!
Τα κανόνισε όλα η Κυρά Ελπινίκη, που πετούσε, πια, από την χαρά της, γιατί, μετά από χρόνια, θα ξανάβλεπε τον τόπο που γεννήθηκε και θα απολάμβανε τη δροσιά της θάλασσας, όπου έμαθε να κολυμπά από μικρή κοπελούδα.
Έκλεισαν καμπίνα στο βαπόρι για Μυτιλήνη, ρώτησαν και βρήκαν το ξενοδοχείο με την καλύτερη θέα στην θάλασσα, στα Βατερά, και με το πρωινό βαπόρι αράξαν στο λιμάνι της Μυτιλήνης κι από κει κατευθείαν για το ξενοδοχείο, στα Βατερά!
Ο ξενοδόχος, όπως πάντα φιλικός και περιποιητικός, τους τράταρε, στην βεράντα του δωματίου, για το « καλώς ορίσατε», τον « βαρύ γλυκό» στον Κυρ Απόστολο, βυσινάδα και περγαμόντο, γλυκό του κουταλιού, στην Κυρά Ελπινίκη.
Κάθεται στην καρέκλα του ο Κυρ Απόστολος, κοιτάζει τη θάλασσα που την κατσαρώνει ένα ελαφρό μελτεμάκι, κι αφήνεται να ταξιδεύει, καβάλα στο κυματάκι που έχει βάλει πλώρη για το ακρωτήρι του Άγιου Φωκά.
Χάνεται στην γαλάζια απεραντοσύνη ο Κυρ Απόστολος …
-Απόστολε, εγώ πηγαίνω να βουτήξω, του φωνάζει η Κυρά Ελπινίκη, πανέτοιμη, για την πλαζ, με το ολοκαίνουριο μπανιερό της.
-Καλά, θα έρθω, σε λίγο, της απαντά ο Κυρ Απόστολος.
-Απόστολε, δεν ήλθες, τελικά, να κάνεις μπάνιο!
-Αύριο, της λέει ο Κυρ Απόστολος, χωρίς να κουνηθεί από την καρέκλα του.
Την, άλλη μέρα, από την αυγή, ο Κυρ Απόστολος ξανάπιασε την ίδια θέση στην βεράντα.
Θυμάται, όταν, μικρό παιδί, του έφκιανε χάρτινα καραβάκια η νησιώτισσα γιαγιά του και τα έβαζε στο νερό της μπανιέρας, όπου έκανε το μπάνιο του.
Από τότε, ονειρευόταν, όταν θα μεγάλωνε, να αποκτούσε μια βάρκα με πανί να σεργιανάει στα γαλάζια λιβάδια της θάλασσας. Ο πατέρας του, όμως, είχε άλλα όνειρα γι΄ αυτόν. Έτσι, προέκυψε το μεγάλο ΥΦΑΣΜΑΤΕΜΠΟΡΙΚΟΝ της οδού Ευαγγελιστρίας, όπου φιγουράριζε η γυαλιστερή ταμπέλα « ΦΩΝΤΑΣ ΛΩΡΑΣ και ΥΙΟΣ»!
Ένα κοπάδι γλάροι ακολουθεί ένα ψαροκάικο, που βγαίνει γιαλό. Πετάει μαζί με τους γλάρους ο Κυρ Απόστολος και λιμπίζεται, από ψηλά, την πλούσια ψαριά, που σπαρταρά, ακόμα, στις κασέλες, μέσα στο καΐκι!
«Αύριο, θα αγοράσω πετονιά και θα πάω για ψάρεμα στο ακρωτήρι», μονολογεί.
-Απόστολε, εγώ κατεβαίνω για το πρωινό μπάνιο μας.
– Καλά, θα έρθω κι εγώ, σε λίγο.
– Απόστολε, δεν ήρθες, πάλι, για μπάνιο!
Δεκαπέντε μέρες, όλο έλεγε να κατεβεί για μπάνιο ο Κυρ Απόστολος κι όλο έμενε μαγεμένος στην καρέκλα του, να ακούει, σαν τον Οδυσσέα, το τραγούδι της γαλάζιας Σειρήνας των Βατερών!
Τη μέρα που τέλειωσαν οι διακοπές τους και θα έφευγαν, για να πάρουν το βαπόρι για τον Πειραιά, ο Κυρ Απόστολος λέει στον ξενοδόχο: «αφού δεν μπορώ να πάρω μαζί μου τη θάλασσα, θέλω να πάρω, στην Αθήνα, την καρέκλα, όπου καθόμουν και την έβλεπα.
Βάλε πάνω στον λογαριασμό μου, ακόμα ένα πεντακοσάρι να την αγοράσω»!
Σημείωση: τα αναφερόμενα πρόσωπα στο κείμενο δεν είναι τα πραγματικά.
