Σεραφίνα και Ψυχουλάκι

Η πολυκατοικία μας στην Αθήνα, βασικά η πυλωτή της, διακρινόταν από το πλήθος των αδέσποτων γατιών της, όλων των ειδών και χρωμάτων.

Ολόμαυρες με πράσινα μάτια, μακρύτριχες καφέ με λαδιά μάτια, πορτοκαλιές, γκρι με αδιευκρίνιστου χρώματος μάτια και ούτω καθ’ εξής. Από όλα είχε ο μπαξές.

Ο κ. Χρήστος συγκάτοικος και μέγας φιλόζωος τις περιέθαλπτε και οι υπόλοιποι ένοικοι, πλην μερικών εξαιρέσεων, τον συνδράμαμε όπως μπορούσαμε.

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ συγκεκριμένη ώρα ήταν παρατεταγμένες στην είσοδο περιμένοντας τον ευεργέτη τους για συσσίτιο.

Μια μέρα μπαίνοντας με ψώνια διαπίστωσα ότι στο πλήθος, γύρω στις δεκαπέντε ήταν, είχε παρεισφρύσει ένα καινούργιο μέλος.

Ένα πανέμορφο μικρό γατάκι λευκό με κατά τόπους όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, γκρί, καφέ, πορτοκαλί, μαύρο, και με δύο τεράστια λαδοπράσινα μάτια.