“Την φιλούσα (μια φωτογραφία) και έκλαιγα. Λέγω κοίταξε πόσους δικούς έχω και τώρα είμαι μονάχη μου”
Μονάχη ένοιωθε η χωριανή μας στο μακρινό Κογκό και λαχταρούσε -τί άλλο- τους δικούς της ανθρώπους. Και αυτή η λαχτάρα, όπως εκφράζεται στην παραπάνω φράση, την κάνει να βλέπει τα ανίψια της χαριτωμένα, να νοιάζεται για το αν φρονίμεψε η ανιψιά της, για το αν ακούει τη μαμά της.
Ξέρει ότι το γράμμα θα αποτελέσει αντικείμενο οικογενειακής ανάγνωσης και γι αυτό αναφέρεται σε όλα τα παιδιά. Και αυτή η αναφορά άσχετα με το περιεχόμενό της καταδεικνύει την έγνοια που δεν απάλυνε η απόσταση. Αδυνάτισε το ένα, ψήλωσε το άλλο και το “κατσαρίδι” προφανώς φρονίμεψε!
Για όλους νοιάζομαι, όλους σας αγαπώ θέλει να πει το γράμμα αυτό και μας δείχνει πως 7 δεκαετίες πριν ίσως οι ανθρώπινες σχέσεις να ήταν πιο ανθρώπινες και πιο ζεστές.
