Μετά τα 65 μας κατατάσσουν στους υπερήλικες! Επειδή όμως όταν το ακούμε μας πιάνει κατάθλιψη και επειδή (δικαίωμά μας!) δεν νοιώθουμε έτσι, απωθούμε το όριο αυτό πολύ πιο πάνω, στα 80 και βάλε! (Αν και πάλι θα υπάρχουν αντιρρήσεις).
Αυτούς λοιπόν τους υπερήλικες καλούμαστε (όλοι οι νεότεροι) να τους προσέχουμε και να τους προστατεύουμε.
Πολλοί είναι οι λόγοι που δικαιολογούν αυτήν την υποχρέωσή μας. Ας τονίσουμε έναν. Ας σκεφτούμε τί πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή τους.
Τον πόλεμο του σαράντα με τους πατεράδες τους στο μέτωπο, την κατοχή με την πείνα, τον εμφύλιο και όλη την ταραχώδη και πονεμένη δεκαετία του 40. Τα πολιτικά πάθη που ακολούθησαν και τη δεκαετία του 50 μαζί με τη φτώχεια που οδήγησε σε μαζική εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση. Τη δικτατορία του Παπαδόπουλου (και κάποιοι και αυτήν του Μεταξά). Την αγωνία απ τις εξελίξεις του Κυπριακού. Ευτυχώς ακολούθησε μια τριακονταετία σχετικής ηρεμίας και οικονομικής (για άλλους μεγάλης και άλλους μικρής) άνεσης για να καταλήξουμε στην χρεοκοπία και στα αλλεπάλληλα μνημόνια.
Και τώρα (πέρα φυσικά απ’ τα προσωπικά προβλήματα του καθενός σ’ όλη του τη διαδρομή) αντιμετωπίζουν έναν επώδυνο θάνατο απ’ τον “αόρατο εχθρό”. Έναν θάνατο στον οποίο μπορεί να τους οδηγήσει η απερίσκεπτη συμπεριφορά των νεότερων.
Και δεν τους αξίζει!
Ας τους προστατέψουμε εφαρμόζοντας τις οδηγίες που μας δίνουν οι επιστήμονες,
