Ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του Χαρίλαου του οποίο το τρίμηνο μνημόσυνο θα τελεστεί μεθαύριο Κυριακή στον άγιο Ευστάθιο στα Βατερά.
Χαρίλαος Πανσεληνάς, ένας άνθρωπος του κόσμου, της φύσης και της Εκκλησίας
Τρεις μήνες κλείνουν από τη μέρα που ο Χαρίλαος έφυγε από κοντά μας. Το πλήθος που τον αποχαιρέτησε τη μέρα αυτή δείχνει και το μέγεθος της εκτίμησης που έχαιρε στην τοπική μας κοινωνία. Εκτίμηση που εδράζονταν στον ήρεμο χαρακτήρα του, στην ευχάριστη παρουσία του στις παρέες του μα και στην προσφορά του προς την τοπική εκκλησία.
Στη δουλειά του συγκαταβατικός και εξυπηρετικός, στις παρέες του καλαμπουρτζής και πάντα χαμογελαστός, στην εκκλησία μελωδικός και καταρτισμένος.
Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια σφυρηλάτησαν τον εργατικό και έντιμο χαρακτήρα του. Γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1933 και σε λίγα χρόνια ορφάνεψε από τον πατέρα του, τον Γαβριήλ Πανσεληνά. Έμεινε 8 χρονών προστάτης της οικογένειάς του, το μεγαλύτερο αγόρι (από τα αδέλφια του Μιλτιάδη και Στέλιο) με τη μητέρα του Αικατερίνη Κουτσουραδή και τις δυο αδελφές του Ειρήνη και Αλκμήνη. Και να υπάρχει η ανέχεια που επέσυρε η γερμανική κατοχή.
Η πρώτη προσπάθειά του για επαγγελματική διέξοδο έγινε στο τσαγκαράδικο του Γιώργου Βάσσου στην Αγιά Μαρίνα. Τα καλοκαίρια δούλευε στο καμίνι (κεραμοποιείο) του μετέπειτα πεθερού του Αριστείδη Γεωργακή. Με τη σύζυγό του Μαρία απόκτησε μια κόρη, τη Μυρσίνη, η οποία του χάρισε δυο εγγονούς, τον Χαράλαμπο και τον Χαρίλαο, που του έδωσαν χαρές και σκοπό στη ζωή του.
Αγαπημένα του χόμπι ότι είχε να κάνει με τη φύση: κυνηγός, ψαράς, μελισσοκόμος. Η συναισθηματική πληγή απ’ τον πρόωρο και αδόκητο θάνατο του αδελφού του Στέλιου τον έκανε να μην ξαναμπεί από τότε σε βάρκα!
Έχοντας τελειώσει την Α’ Γυμνασίου προσλήφθηκε το 1966 στην Αγροφυλακή απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ύστερα από 25 χρόνια.
Από τότε που στάθηκε στα πόδια του δέθηκε με στενούς δεσμούς με την εκκλησία του χωριού και περνώντας τα στάδια από «παπαδάκι» ανέβηκε στο αριστερό και μετά στο δεξί ψαλτήρι! Με καμάρι μονολογούσε «74 χρόνια ήμουν ενεργός μέσα στην Εκκλησία!» Το ψαλτήρι είχε γίνει το πάθος του. Μελετούσε και προσπαθούσε συνεχώς για την αυτοβελτίωσή του.
Δυστυχώς η προσπάθεια και η προσφορά κάποιου δεν αναγνωρίζεται και δεν ανταμείβεται πάντα. Το αντίθετο μάλιστα.
Δεν σε ξεχνάμε φίλε!
Ένας φίλος του
