Διαβάσαμε δημοσίευμα των “Νέων της Λέσβου” που αναπαράχθηκε σε διάφορα sites ότι στο Πλωμάρι θα δημιουργηθεί ένα πεντάστερο ξενοδοχείο 100 κλινών. Η Κατερίνα (του “όλοι μαζί για τη Βρίσα”) που αναδημοσίευσε την είδηση αναρωτιέται με παράπονο “εμείς…; Με την καλύτερη παραλία όλου του νησιού…τίποτα…”
Η δημιουργία ξενοδοχειακών μονάδων είναι θέμα ιδιωτικών επενδύσεων και είναι άσχετο με τις δικές μας επιθυμίες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να επηρεάσουμε εμείς τους επενδυτές. Το θέμα είναι πως μπορεί η περιοχή μας να αξιοποιήσει προς όφελος των κατοίκων της αυτή την επένδυση; Και η απάντηση είναι με το να τους διευκολύνει να έρθουν έστω μια φορά (τότε θα ξανάρθουν) στα Βατερά. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να γίνει επιτέλους αυτός ο δρόμος Σταυρού-Αμπελικού. Για το θέμα αυτό πιέσαμε την προηγούμενη αρμόδια περιφερειακή αρχή; Σίγουρα όχι! Ας είναι καλά ο παπά Στρατής του Αμπελικού που προσπάθησε μόνος. Δυστυχώς η προηγούμενη περιφερειακή αρχή αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών μας στον τομέα αυτόν. Αλλά και εμείς ως τοπική κοινωνία τί ενέργειες κάναμε; Εκτός αν θεωρούμε ασήμαντη λεπτομέρεια το θέμα.
Έτσι απομονωμένοι απ’ τα ανατολικά (και γειτονικά μέρη του νησιού) και αποκομμένοι από τον κύριο κορμό του νέου Δήμου σε συνδυασμό με την οικτρή κατάσταση που δημιούργησε ο σεισμός είμαστε καταδικασμένοι μόνο να …ζηλεύουμε!
Ας μη νομίζουμε ότι με το να χτιστούν τα σπίτια του χωριού σωθήκαμε. Παράλληλα με την ανοικοδόμηση πρέπει να αντιμετωπιστούν και πολλά άλλα μεγάλα προβλήματα αν θέλουμε να δούμε το χωριό μας να πηγαίνει μπροστά και να αναπτύσσεται.
Να συμπληρώσω κι εγώ στον ορθολογικό σχολιασμό των Στρατή και Κατερίνας για την εν γένει “απομόνωση” των Βατερών: ότι ακόμη και τον μοναδικό δρόμο που ενώνει τα Βατερά με το υπόλοιπο νησί θεώρησαν “ανάγκη” εν μέσω της τουριστικής κίνησης Ιουλίου-Αυγούστου να τον σκάψουν/ χαλάσουν για τον βιολογικό (ίσως) του Πολιχνίτου α) στη λωρίδα προς Βατερά από το γεφύρι μέχρι το καμίνι για την κατασκευή αντλιοστάσιου και αγωγών, ούτως ώστε μάλλον να μεταφέρονται από εκεί τα αστικά λύματα του Πολιχνίτου στον Αλμυροπόταμο (απορώ επίσης ποιος τοπικός παράγων ή/και “ειδικός” αποφάσισε και μελέτησε τα λύματα να εκχύνονται στα απόνερα των θερμοπηγών και από εκεί μέσω Αλμυροπόταμου στη θάλασσα των Βατερών, δηλ. σε μια ευρύτερη περιοχή τεράστιας περιβαλλοντικής-γεωλογικής-πολιτιστικής-κοινωνικοοικονομικής-αγροτικής-θερμαλιστικής και τουριστικής σημασίας και αξίας), και β) κάθετη τομή στον κύριο δρόμο έξω από τη Βρίσα προς Βατερά για μεταφορά με σωληνώσεις νερού από την Αγ. Μαρίνα προς Παλαιόπυργο (μάλλον)… χωρίς φυσικά ουδεμία πρότερη ενημέρωση/ προγραμματισμό από τους αρμόδιους για τα έργα σε έναν κύριο δρόμο (που αν θυμόσαστε ασφαλτοστρώθηκε μόλις πέρυσι μεσούσης πάλι της καλοκαιρινής περιόδου), και “μπαλώθηκε” ξανά το οδόστρωμα με άσφαλτο τώρα!
Εν αρχή ήτο ο Γκαίμπελς ,υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ ,με τη γνωστή θεωρία του « λέγε – λέγε κάτι θα μείνει στο τέλος» . Πέρασαν τα χρόνια άλλαξαν πολιτικές καταστάσεις και νοοτροπία ,φθάσαμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και διαμορφώθηκε νέα θεωρία «λέγε – λέγε δεν απαντώ και θα ξεχαστεί το θέμα»