Σήμερα κατεδαφίστηκε και το δικό μας σπίτι στο χωριό.
Όλοι με συμβουλεύαμε να μην πάω για να μην στεναχωρηθώ.
Δεν μπορούσα να το κάνω, δεν μπορούσα να μην του πω το τελευταίο αντίο.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην κλάψω.
Άλλως τε τόσα σπίτια δικών μου ανθρώπων κατεδαφίστηκαν εγώ γιατί να αποτελέσω εξαίρεση;
Και πήγα. Και έκλαψα στην αρχή, δεν είμαστε δα και βράχοι.
Και πάνω που πήγα να ηρεμήσω στο τελευταίο δωμάτιο ένα έπιπλο, ένα λαβομάνο που είχε μείνει έπεσε με τις πέτρες και τα μπάζα μαζί και ένα κουτί που υπήρχε σε ένα συρτάρι του.
Ένα κουτί με καλοδιπλωμένα μαντηλάκια του μπαμπά και της μαμάς.
Και θυμήθηκα την μαμά που φώναζε στον μπαμπά που κατέβαινε τις σκάλες:
Στέλιο μην ξεχάσεις να πάρεις μαντήλι.
Και θυμήθηκα την μαύρη τσάντα της όταν πήγαινε στην εκκλησία με το πορτοφολάκι της με τα κέρματα για το κερί, το μεγάλο κλειδί για την μπροστινή την πόρτα, και το κεντημένο μαντηλάκι της που πάντα του έβαζε μία σταγόνα κολώνιας για να μυρίζει όμορφα.
Και εκεί «έσπασα».
Με Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Η Σ Ε Σ!!!!!!!!! Κλαίω κι εγώ…… σε νοιώθω πολύ!!!!!!