Μέχρι και λίγες δεκαετίες πριν το τέλος του 20 ου αιώνα στα περισσότερα σπίτια του χωριού μας -συνήθως- από την άνοιξη και μετά στήνονταν η “κρεβατή”, ο αργαλειός. Εκεί φτιάχνονταν τα υφαντά του σπιτιού από ύφασμα για την κατασκευή ρούχων και εσωρούχων μέχρι πετσέτες, σεντόνια, χράμια, κουβέρτες, και τσόλια.
“Επιστήμη” χειρωνακτική ήταν η προεργασία για το στήσιμό του, δηλαδή το ετοίμασμα του νηματικού σκελετού για όλα τα παραπάνω. Οι χρυσοχέρες μάνες και γιαγιάδες μας έφτιαχναν εκτός απ’ τα άμεσα χρηστικά υλικά και στολίδια του σπιτιού και φυσικά τα προικιά.
Όταν το εμπόριο γέμισε τα χωριά μας με αντίστοιχα έτοιμα υλικά, οι “κρεβατές” αράχνιασαν στα κατώνια και με το πέρασμα των χρόνων έγιναν μουσειακά είδη. Παράλληλα λιγόστευαν και οι γυναίκες που γνώριζαν την “επιστήμη” του στησίματος της “κρεβατής”.
Ελάχιστες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι σήμερα οι ενεργές γυναίκες που μπορούν να στήσουν και να λειτουργήσουν μια “κρεβατή”. Η Βιβλιοθήκη την άνοιξη του 2017 έκανε τις συνεννοήσεις ώστε από το φθινόπωρο να γίνονταν σχετικά μαθήματα από μια απ’ τις ελάχιστες που γνώριζαν. Δυστυχώς ο σεισμός μας ανέτρεψε τα σχέδια και εξαφάνισε πιθανούς χώρους όπου θα μπορούσε να γίνει αυτό.
Στις φωτογραφίες εικόνες από αντίστοιχη παλιότερη προσπάθεια.
