Είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε με “νύχια και με δόντια” τα έθιμα του χωριού μας. Δυστυχώς κάποια απ’ αυτά έχουν σβήσει, κάποια αναβιώνουν και κάποια καθιερώνονται.
Το έθιμο που έχει κλείσει πάνω από ένα αιώνα ζωής είναι ο “Οβραίος”. Από πέρσι το έθιμο αυτό αναβιώνει με φροντίδα της Βιβλιοθήκης στα Βατερά.
Φέτος η χρονική συγκυρία το έφερε να συνδυαστεί με το έθιμο των τελευταίων δεκαετιών, της περιφοράς της εικόνας του αγίου Γεωργίου με τη συνοδεία αλόγων και του “σκοπού” των ιππέων, του “Κιόρογλου” Τα πρώτα χρόνια γινόταν περιφορά του μοσχαριού που θα σφαγιάζονταν. Επικράτησε όμως -και πολύ σωστά- η άποψη να γίνεται περιφορά μόνο της εικόνας.
Ο συνδυασμός των δυο αυτών εθίμων έφερε πολύ κόσμο το απόγευμα στα Βατερά που απόκτησαν -έστω και για λίγες ώρες- καλοκαιριάτικη κίνηση!
Συγχαρητήρια στην βιβλιοθήκη συγχαρητήρια και στον ιππικό σύλλογο !εφέτος είδαμε νέους καβαλάρηδες πολλούς και με όρεξη!συμπέρασμα ότι το έθιμο θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμα χάρη στο νέο αίμα!τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν αλλά το μύνημα ότι η Βρίσα ζει είναι μέσα από τους συνχωριανους μας και μόνο είναι απόλυτα σιγουρο!Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά!
Το κάψιμο θα πρέπει να καταργηθεί ή τουλάχιστον να μετονομαστεί
εβραιος εισαι
Ο Ιούδας καίγεται φίλοι μου όχι ο Εβραίος!Το ρουφιάνο καίμε!
Ένα βάρβαρο αλλά και ρατσιστικό έθιμο που θυμίζει Κου Κλουξ Κλαν
Δεν νομιζω οτι με τον χαρακτηρισμό ” Εβραίος ” ο Βρισαγώτης θεωρεί τον κάθε Εβραίο/Ισραηλιτη αλλά αυτόν που πρόδωσε τον Χριστό δηλαδή τον Ιούδα.
Μην ψάχνουμε στ’ αχυρα να βρούμε ρατσισμούς και τα συν αυτώ
Από το διήγημα «Παιδική Πασχαλιά» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη γίνεται σαφές ότι λέγοντας Ιούδα εννοούμε Εβραίο.
Κοίτα με τι βρήκατε να γρινιαζετε δεν πάμε καθόλου μα καθόλου καλα
Ακριβώς το αντίθετο προκύπτει απ’ το διήγημα αυτό του Παπαδιαμάντη. Το συγκεκριμένο χωρίο αναφέρει:
Τὸ ἀπόγευμα πάλιν, ἀφοῦ ἐψάλη ἡ Β´ Ἀνάστασις κ᾽ ἔγινεν ἡ Ἀγάπη, ἐξῆλθαν ὅλοι εἰς τὴν πλατεῖαν κ᾽ ἐθεῶντο τὴν πυρπόλησιν τοῦ Ἑβραίου. Τί ἄσχημος καὶ τί εὐμορφοκαμωμένος ποὺ ἦτον ὁ Ἑβραῖος! Εἶχε μίαν χύτραν ὡς κεφαλήν, εἶχε καὶ λινάρι ὡς γένειον. Ἔφερε καὶ ζεῦγος γυαλιὰ (ἡ Μόρφω τὰ ἐνθυμεῖτο ὅλα), ὅμοια μ᾽ ἐκεῖνα ποὺ φορεῖ ἡ γραῖα μάμμη ὅταν ράπτῃ ἢ ἐμβαλώνῃ τὰ παλαιὰ ροῦχά της. Εἶχε κ᾽ ἕνα σακκούλι ἢ πουγγὶ κρεμασμένον εἰς τὸ ἀριστερὸν πλευρόν του. Ἐφόρει μακριά, μακριὰ φορέματα, παρδαλά, ραβδωτά! Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐκρέμασαν ὑψηλὰ ὑψηλά, ἕως ἑπτὰ ὀργυιὰς ἐπάνω, ἤρχισαν οἱ ἄνδρες νὰ τὸν ματιάζουν*, νὰ τὸν τουφεκίζουν ὅλοι, ἑωσότου τὸν ἔκαυσαν.
Ο εβραίος λοιπόν με το σακούλι ή το πουγκί ήταν ο Ιούδας.
Μη διαστρεβλώνετε το κείμενο.