Η καλλιέργεια της ελιάς στην περιοχή μας άλλαξε μορφή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια τη συντριπτική πλειονότητα των ελαιοκτημάτων καλλιεργούσε και καρπώνονταν ο ιδιοκτήτης είτε μόνος του (στις μικρές περιουσίες) είτε με εργάτες τους οποίους όμως έλεγχε το τί έκαναν.
Σήμερα τα περισσότερα κτήματα είναι νοικιασμένα για 6-8 χρόνια και ο ενοικιαστής υποχρεούται να τα καλλιεργεί. Από τα υπόλοιπα ένα μεγάλο τμήμα νοικιάζονται για ένα χρόνο και την καλλιέργεια ο ιδιοκτήτης την αναθέτει (τηλεφωνικά συνήθως) σε κάποιους εργάτες ή “εργολάβους” αγροτικών εργασιών.
Παρατηρείται τελευταία σε κάποιες περιπτώσεις στη βασική συνιστώσα της ελαιοκαλλιέργειας, το κλάδεμα, να κλαδεύονται τα δέντρα, να παίρνουν τα ξύλα (που μοσχοπωλούνται) και τα κλαδιά αντί να τα καίνε (μιας και ο θρυμματισμός τους δεν έχει διαδοθεί ακόμα) να τα αραδιάζουν μέσα ή στις άκρες του κτήματος. Έτσι τα κλαδιά ξηραίνονται και αποτελούν διπλό κίνδυνο για το λιόκτημα αλλά και για τα γειτονικά του.
Αφενός στα ξερά κλαδιά επωάζουν όλοι οι επιβλαβείς για τα λιόδεντρα μικροοργανισμοί που στη συνέχεια προσβάλουν τα δέντρα και αφετέρου αποτελούν κίνδυνο – θάνατο σε περίπτωση πυρκαγιάς.
Γι αυτό είναι καλό οι ιδιοκτήτες (ή κάποιος δικός τους) να ελέγχουν τα κτήματά τους και να επιβάλουν στον υπεύθυνο να καθαρίσει το κτήμα καίγοντας τα κλαδιά.
