Κάτι σαν μνημόσυνο, αφιερωμένο σε κατεστραμμένα “παραδοσιακά” σπίτια και χαμένες μανούλες.
Η παράσταση τελείωσε.
Όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα
όταν ερχόμουν να σε δω πάντα με βιάση έφευγα
θέλοντας να αποφύγω την παρατήρηση,
το βλέμμα και τον λόγο τον επικριτικό,
τα γιατί, τα πρέπει, τα επειδή και τα διότι.
Ήσουν η μάνα πρότυπο, αυτή που με κατεύθυνε
αυτή που έκανε πάντα το “πρέπον και το σωστό”.
Και εγώ κομπάρσος έπαιζα στο δικό σου έργο
που εσύ έγραφες και μοίραζες τους ρόλους.
Χωρίς να με ρωτήσεις αν τους θέλω.
Χωρίς να με ρωτήσεις αν μπορούσα να τους παίξω καλά.
Και μια ζωή προσπαθούσα να σε ευχαριστήσω
και πάντα αποτύγχανα γιατί δεν μου ταίριαζαν
τα πρέπει σου, τα γιατί, τα επειδή και τα διότι
ούτε τα τείχη που έστηνες γύρω μου.
Και παραπονιόσουν ότι δεν προσπαθούσα αρκετά,
να κάνω αυτό που νόμιζες, “πρέπον και σωστό”.
Ότι δεν αγαπούσα όσο θα έπρεπε τον συγγραφέα
ούτε το σκηνικό, το σπίτι μας το πατρικό.
Και χάθηκες εσύ πριν από χρόνια για πάντα από κοντά μου.
Και χάθηκε τώρα και το σπίτι μας στο χωριό.
Και η αγάπη μου ξεχύλισε, ποτάμι που με πνίγει
χωρίς πρέπει πιά, χωρίς επειδή και διότι
ελεύθερη από πρότυπα και ορατά τείχη.
Αλλά δυστυχώς και η παράσταση, τελείωσε.
Η αυλαία έπεσε με τρόπο δραματικό
χωρίς μπράβο και χειροκροτήματα.
Και λύθηκαν τα μάγια τού γιατί και του διότι,
και είδα πως έχασα για πάντα
τους τελευταίους πυλώνες της παιδικής μου ηλικίας.
Δύο από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου.
Και ο πόνος βουνό χωρίς να έχουν καμιά σημασία πιά
τα “πρέποντα και τα σωστά”.
Και έμεινα μόνη και χαμένη να παραπαίω στη σκηνή της ζωής,
χωρίς θέατρο, χωρίς έργο, χωρίς ρόλο, χωρίς σκηνοθέτη και οδηγό.
Και ξαφνικά ενηλικιώθηκα, και άρχισα να γράφω εγώ
το δικό μου έργο για το καινούργιο σκηνικό.
Παραμερίζοντας και τα αόρατα τείχη.
Με τόλμη και ελευθερία.
