Κι αν είναι μισογκρεμισμένο, τα πορτοπαράθυρα του σφαλιστά.
Κι αν είναι αδειασμένο με έρημους τους τοίχους και τα δάπεδα γυμνά
η πόρτα είναι διπλαμπαρωμένη κρατώντας μέσα μυστικά.
Κι αν φύγαμε και πήραμε τα πράγματα στην καινούρια μας φωλιά
μέσα απομείναν της ζωής μας αποτυπώματα νοσταλγικά.
Δεν θέλουμε το μάτι του περίεργου τους τοίχους να κοιτά.
Οι τοίχοι αυτοί έχουν δει και κλάματα μα και χαρά.
Οι τοίχοι αυτοί κρατάνε μέσα τους θύμισες κι ανασαμιές.
Τη γέννησή της, τα βρεφικά, τα παιδικά, τα εφηβικά, της νιότης της ονείρατα μοναδικά.
Το γάμο μας, τις αγκαλιές, τα αστεία μας μα και φωνές.
Το κλάμα των μωρών μας, το γέλιο τους, τα λόγια τους, τις πρώτες ζαβολιές.
Κι οι τοίχοι όλα τα ‘χαν μυστικά κάτω απ’ τη φλούδα τους κρυμμένα ζωντανά
Πιότερο κι από μας χαρήκαν των παιδιών μας τις χαρές
Στις παιδικές τους λύπες αφουγκραστές
Ακούνητοι κι αμίλητοι μοιράζονταν τα άγχη, τα ξενύχτια και το στρες
στων εξετάσεων τις δύσκολες στιγμές.
Κρυφάκουγαν τα πρώτα ερωτόλογα κι έβλεπαν βέλη και καρδιές.
Αυτούς τους τοίχους περίεργε περαστικέ δεν θέλουμε να δεις,
Να ανακρίνεις, να ζηλέψεις, να φθονείς
Είναι οι τοίχοι μας, είν’ η ζωή μας, των περασμένων μας ονείρων η ψυχή.
Αυτούς τους τοίχους θέλουμε να τους κρατήσουμε ολοδικούς μας εσαεί
Και μόνο όταν ακουστεί της μηχανής το μουγκρητό
Μονάχα όταν της δαγκάνας ειδωθεί το πρόσωπο το νεκρικό
Μονάχα τότε θα τραβήξουμε το παραβάν, θα βγουν τα μάνταλα και τα κλειδιά
Και, γρήγορα γκρεμίστε, σκορπίστε, σκόνη να κάνετε τους τοίχους και τα μυστικά
Τώρα πια μονάχα στου μυαλού μας τα σωθικά θα μείνουν αλησμόνητα αυτά
που ζήσαμε, ονειρευτήκαμε, γευτήκαμε, χαρήκαμε και κλάψαμε. Νομίζαμε παντοτινά.
Πως αντέχεται Στρατή το πρόσωπο της δαγκάνας το νεκρικό;
Όσο και αν γνωρίζεις ότι το αναπόφευκτο πλησιάζει
το μυαλό σου αρνείται να το αποδεχτεί, και ο πόνος της ψυχής σου
γίνεται αβάσταχτος και σε σφάζει.
Λένε ότι ο άνθρωπος για να αντέχει,έχει δικλείδες ασφαλείας.
Οι δικές μου σε όλα τα δύσκολα ήταν οι θύμησες από το χωριό μου
τα παιδικά μου χρόνια και το πατρικό μου σπίτι.
Εκεί μεταφερόμουν και έβρισκα γαλήνη και παρηγοριά.
Στις λύπες στις χαρές στις αγωνίες όπως λες που περάσαμε,
στα πρώτα φτερουγίσματα της νιότης.
Με έκανες πάλι να κλάψω με όλα όσα έγραψες.
Και το ξαναλέω για πολλοστή φορά. Οι νέοι θα προλάβουν να χτίσουν σπίτια καινούργια και αναμνήσεις μέσα τους. Εμείς οι μεγάλοι δεν προλαβαίνουμε και τρέμουμε την στιγμή της μπουλντόζας. Ίσως πάλι η αθεράπευτα συναισθηματική να είμαι εγώ και η λύση είναι να κοιτάς μπροστά με αισιοδοξία για το μέλλον αφήνοντας το παρελθόν στα “σωθικά του μυαλού σου”. Σαν σκηνικό ενός έργου που τελείωσε αλλά σου άφησε την γλύκα και την ομορφιά του βαθιά μέσα σου και θα σου μείνει αλησμόνητο.
Δεν έχω λόγια θείε μου ….το ξέρεις ότι με συγκίνησες …..και σου ζητώ την άδεια να συμπληρώσω το μακρύ σου κατάλογο με έναν μικρότερο που μου ανήκει……παιδικά γενέθλια ….οικογενειακές συγκεντρώσεις ….γιορτινά τραπεζώματα …χειροφίληματα πριν την Θεία Κοινωνία…..και ασκήσεις ,πολλές ασκήσεις ,στα μαθηματικά και στην χημεία ,με σκόρπια βιβλία παντού και μοναδικό στόχο την επιτυχία !
Όλα αυτά είναι δικές μου αναμνήσεις και πραγματικά κανένας και τίποτα δεν μπορεί να τις σβήσει απο την ψυχή μου !!