Από την Κατερίνα Γραγουδά – Γεωργή
Δεν ηταν το τέμπλο σου ούτε οι εικόνες σου
δεν ήταν ο άμβωνας σου ούτε η ωραία πύλη σου.
Ηταν οι ανάσες των προγόνων μας.
Αυτών που την έχτισαν και ανάστησαν.
Αυτών που λειτουργήθηκαν, και προσευχήθηκαν.
Αυτών που παρακάλεσαν και εισακούστηκαν.
Αυτών που βαφτίστηκαν και παντρεύτηκαν.
Αυτών που πέθαναν και κλάφτηκαν.
Ηταν οι αναμνήσεις απ’ τα παιδικά μας χρόνια
η παρηγοριά των γηρατειών μας.
Αυτά όλα που σε κάνουν να είσαι εσύ
αυτά που σε κάνουν να είσαι εμείς.
Οι ρίζες μας και η ζωή μας.
Δεν πρέπει να σε αφήσουμε να χαθείς.
Γιατί μαζί σου χανόμαστε και εμείς.
