Το τσιγάρο της παρηγοριάς στο χέρι, το μπουκάλι του νερού δίπλα για να παίρνει κάτω τα φαρμάκια, η παρηγοριά απ’ την παρουσία κι άλλης ζωής (κι ας είναι γατούλα) κι ένα αβέβαιο βλέμμα προς το αβέβαιο μέλλον. Προς το αβέβαιο μέλλον της πλατείας και του χωριού ολάκερου. Κι απέναντι (να αντιφέγγει στο τζάμι) το κόκκινο αυτοκίνητο να δυναμώνει τις αναμνήσεις. Τις αναμνήσεις μιας ζωής στον Πλάτανο.
Ο Κώστας Βερβάτης ξημεροβραδιάζεται στον Πλάτανο. Τι κι αν έχει ερημώσει, τι κι αν τον περιβάλλουν χαλάσματα, τι κι αν τα κόκκινα τρίγωνα προδιαγράφουν το αύριο. Αυτός εκεί, σαν μοναχικό κερί σε ξωκλήσι, δίνει ζωή στα ξεχαρβαλωμένα τραπέζια και στις πολυκαιρίτισσες καρέκλες. Κάθε τόσο παίρνει σκούπα και φαράσι κι ύστερα το λάστιχο της βρύσης για να σκουπίσει και να πλύνει την πλατεία. ‘Τί στο καλό έρχονται ξένοι άνθρωποι, να τη βλέπουν μες στη βρωμιά και τη σκόνη;” μονολογεί και τα βάζει με τους “αρμόδιους” που δεν απομακρύνουν τα λίγα μπάζα που υπάρχουν πίσω απ’ τον κορμό του πλάτανου.
Παρέα του οι περαστικοί που σταματούν από συνήθεια στον Πλάτανο, μα προπαντός οι πολυάριθμες γατούλες της γειτονιάς που περιμένουν απ’ το χέρι του δυο γαριδάκια για να επιζήσουν.
Κωστή βάστα! Όπως πάμε θα αργήσει αρκετά αλλά ο Πλάτανος θα ξαναζωντανέψει. Όλες οι μάνες του χωριού, χρόνια τώρα, περνώντας στα κρυφά από τον Πλάτανο έρριχναν -με το νου -το αφαλοκόψημα του παιδιού δίπλα στη ρίζα του. Έτσι όλοι είμαστε καταδικασμένοι σε γερά δεσμά μαζί του. Όπου και να ζει Βρισαγώτης, όσο ψηλά και να χει φτάσει, ο ίσκιος του πλάτανου με τα σειριά και τις …κακίες, που χρόνια τον περιλούζουν, τον κεντρίζει για ένα …προσκύνημα, για ένα ποτηράκι ή και για κάτι παραπάνω.
Κωστή βάστα! Όλοι χρειαζόμαστε την υπομονή, μα πιο πολύ οι γέροι. Αυτοί που τους τρώει το σαράκι “θα προλάβουμε;” Για κανέναν δεν είναι σίγουρο. Αλλά όλοι μαζί με την ελπίδα θα πορευτούμε την μεγάλη ανηφοριά που μας έλαχε. Την ελπίδα ότι όλοι θα προκάνουμε!
Κωστή βάστα! Τον Πλάτανο και τα μάτια σου!
Νόμιζα ό,τι ο θυμός με είχε σκληρύνει. Ένα ψεύτικο περίβλημα ήταν που κομματιάστικε με την εικόνα του Κωστή και τα λόγια του Στρατή. Και πάλι έκλαψα.
Κανένας βρισαγωτης στη γη δεν συνδιάζει τη λέξη (πλάτανος) με το υδρόφιλο δέντρο, όλοι μας το μυαλό μας πάει στη καρδιά του χωριού μας και σαυτα που ζήσαμε εκεί αλλά και που θα ζήσουμε!πολύ δύσκολα θα σβήσει η φλόγα της Βρισας μη σας πω ότι θα θεριεψει κιόλας,ας λένε οι ζηλιαρηδες ότι πεθάναμε!
Κανένας βρισαγωτης και ξένος μέσα σε εισαγωγικά που ζει μεσα στο χωριο μονιμσ δεν θα επιτρέψει να χαθεί το χωριό μας ..αρχή κάνουμε με το σχολείο μας την πρωτη μεγσλη ελπιδα για το μελλον ..ή βρισα ζει δεν πέθανε..ας το πάρουν και να το χωνέψουν μερικοί..
Πράγματι πολύ συγκινητική εικόνα και τα λόγια αγγίζουν την καρδιά. Ας μη ξεχνάμε ότι ο επιμένων νικά.
Πολλοί προσέχουμε τον Πλατανο. Ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο. Δέστε εικόνες σε προφίλ στο fb
Όπως γράφει και η 007 ίσως ο καθένας μας να προσέχει τον Πλάτανο με τον δικό του τρόπο…μήπως και ένας ακόμα θα ήταν να καταθέσουμε το συντομότερο δυνατό και τις αιτήσεις μας για την επιδιόρθωση των κίτρινων κτιρίων μιας και για τα κόκκινα πρέπει να περιμένουμε τα πρωτόκολλα κατεδάφισης;
Η αγάπη προς τον τόπο μας, είναι άρρηκτα δεμένη με την αγάπη προς τους γονείς μας.Κανείς μας δεν ξεχνά τουςγονεις του, όπως δεν ξεχνά και τον τόπο του.Όσος καιρός Και να χρειαστεί, κάτοικοι και μη, που αγαπούν τη Βρισα, με τις κατάλληλες ενέργειες και συνεχείς αναφορές στο θέμα, θα ξαναστησουν το χωριό και θα του ξαναδωσουν ζωή.Όλοι μαζί, με συχνή ανακινηση και υπενθύμιση του θέματος, θα ζωντανεψουμε τη Βρισα
Αν ζούσε ο παππούς μου ο Τσάκωνας ιδιοκτήτης του καφενείου και μόνιμος θαμώνας επί σειρά πολλών δεκαετιών, θα του έκανε παρέα του κ.Βερβάτη.Το σαράκι θα τον έτρωγε!