Από την Κατερίνα Γραγουδά:
Σήμερα πήγαμε πάλι στο σπίτι μας στο χωριό. Σην αυλή μας είναι συσσωρευμένα τα πράγματα που μπόρεσα να βγάλω από μέσα. Γιατί πολλά μείνανε, και πολλά άλλα καταστράφηκαν. Και κάνω το ξεκαθάρισμα. Αυτά θα κρατηθούν, αυτά θα χαριστούν, και αυτά θα πεταχτούν.
Ποιά, αυτά που κρατήθηκαν από πολλά άλλα ξεκαθαρίσματα. Τα δείγματα από δαντέλες της μαμάς. Το ” σουγιαδέλ” του μπαμπά. Η αρμαθιά από κλειδιά η δεμένη με “σπαγκέλ” που τους κόμπους του τους έκανε ο πατέρας μου.
Πράγματα ασήμαντα που δεν χρειάζονται σε κανένα αλλά που δεν σου έκανε καρδιά να τα πετάξεις.
Και το κάνεις τώρα γιατί σου λείπει το συρταράκι στο σπίτι που είχαν βρεί το χώρο τους.
Αυτά τα ασήμαντα αλλά και τόσο σημαντικά!!!
Και κατεβαίνεις να φύγεις με βαριά καρδιά και φτάνεις στον Πλάτανο.
Τραγικές φιγούρες σε δύο καρέκλες ο Κώστας Βερβάτης και ο Στρατής Καραίσκος.
Γύρω σωρός τα μπάζα, τρεις αναιμικές γατούλες, και οι δύο τους, με απόσταση τα δύο μέτρα μεταξύ τους.
Οι δυό τους και τα χαλάσματα.
Και να σε πιάσουν τα κλάματα και ο θυμόσοφος Στρατής να προσπαθεί να σου δώσει κουράγιο.
Εικόνες που μένουν σαν μαχαιριές στην ψυχή σου.
