Από τον υπερενενηκοντούτη Δημήτρη Περρή
Πατώντας στα χαλάσματα που έμοιαζαν φαντάσματα,
πήγα προχτές στον Πλάτανο που ‘πινα τον καφέ μου
και έβλεπα τους φίλους μου κι έπαιζα τα χαρτιά μου.
Είδα και κει χαλάσματα και μ’ έπιασαν τα κλάματα,
κάτω απ’ τον ίσκιο τον παχύ, την άπειρη δροσιά του.
Έμεινε μόνος κι έρημος, κλαίει τη μοναξιά του.
Γιατί κακούργε Εγκέλαδε, γιατί τόση κακία
και την ερήμαξες την όμορφη πλατεία;
Ω! αιωνόβιε Πλάτανε πόσα δεν έχεις δει!
Αυτό δεν το περίμενες ποτέ να σου συμβεί!
Που είναι οι φίλοι μου, που είναι η παρέα;
όλοι περνούσαμε πάρα πολύ ωραία.
Άλλος εδώ, άλλος εκεί, δεν μας κρατούν οι χώροι,
ο ένας τον άλλον έχασε, γίναμε σκορποχώρι.
Ας κάνουμε όλοι μια ευχή για να βρεθούμε πάλι,
να γίνουν γλέντια και χοροί,
να ξαναπαίξουν τα βιολιά,
να γίνουν πανηγύρια,
να ξαναρχίσει η ζωή μέσα απ’ τα συντρίμμια!
Ποιός Βρισαγώτης θα το διαβάσει αυτό και δε θα κλάψει….
Αχ βρε Δημητρό. Ο πλάτανος είδε πολλά όμορφα πράγματα. Αλλά κάπου το τυχερό και το δικό του και το δικό μας, μάς την είχε….στημένη που λένε. Κισμέτ. Στο χέρι μας είναι να μας ξαναδεί από κάτω του.Θα γίνει.
Θα ξαναγίνει…….δεν έχω κουράγιο να κατέβω για καλοκαίρι……αλλα πρέπει να πάμε όσο ποτέ…..!
Ολη μαζι για τη βρισσ
Τελειο
ΒΡΙΣΑ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΟ ΧΩΡΙΟ ΟΛΟΙ Σ ΕΙΧΑΝ ΖΗΛΕΨΕΙ
ΚΑΙ Ο ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ ΣΕ ΧΤΥΠΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ
ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΕΚΕΙ Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΠΛΑΤΕΙΑ
ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΕΚΕΙ ΓΑΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΡΗΜΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΠΗΚΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΕΓΩ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ
ΘΑ ΞΑΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΜΟΡΦΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ
ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΓΩ ΜΑΖΕΥΩ
ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΡΦΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΟΥ ΠΑΛΙ ΘΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ
ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΡΕΛΟ ΘΑ ΣΤΗΣΩ
ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΜΠΑΝΑ
Θ ΑΚΟΥΣΩ ΠΑΛΙ ΧΤΥΠΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ΚΑΝΤΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΧΩΡΙΑΝΟΙ Η ΒΡΙΣΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΚΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
πολυ όμορφο, μακάρι να γίνει πραγματικότητα, αν και φοβάμαι πώς …….