Το νεκροταφείο του χωριού μας τις μέρες του Πάσχα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “γιορτινό”. Πεντακάθαρο, ασπρισμένο, έλαμπε!
Τη Μ. Παρασκευή κόσμος πηγαινοέρχονταν για να ανάψει ένα κερί, να κάψει λίγο λιβάνι και να αποθέσει ένα λουλούδι στον τάφο του αγαπημένου του προσώπου ή μέσα στο κοιμητήρι (τη μοναδική παραφωνία στον ευπρεπισμένο υπόλοιπο χώρο).
Χτες βράδυ μετά την Ανάσταση οικογένειες και παρέες ανηφόριζαν για να ανάψουν τα καντήλια με το αναστάσιμο φως. Φωτισμένο καλά και με τα δεκάδες καντηλάκια να τρεμοσβήνουν επικρατούσε μια οικεία και πολύ ήρεμη ατμόσφαιρα σε αντίθεση με τη “βαβούρα” των πολλών και ισχυρών βεγγαλικών στην εκκλησία πριν και μετά το ” Χριστός Ανέστη”.
Μπορεί να ξενίζει η λέξη “οικεία” αλλά τί άλλο μπορεί να χαρακτηρίσει τη σκέψη και το συναίσθημα του άγνωστου (σε μας) που τοποθέτησε ένα όμορφο παγκάκι κήπου μέσα στο χώρο του νεκροταφείου;
