Παρακολουθώντας σήμερα την εξέλιξη των εκδηλώσεων στο χώρο του Ηρώου διαπιστώσαμε συζητώντας και με άλλους που παραβρέθηκαν:
- Όταν ανακατασκευάστηκε ο τοίχος στο περιβάλλοντα χώρο του Ηρώου έγινε μια μετατροπή. Έκλεισε η είσοδος που υπήρχε στο δυτικό άκρο και άνοιξε άλλη με τη δημιουργία μιας σκάλας ακριβώς μπροστά στο άγαλμα. Αυτό είχε και καλά αλλά είχε και δυο αρνητικές συνέπειες. Αφενός μίκρυνε εξαιτίας της σκάλας ο χώρος μπροστά στο μνημείο όπου κυριολεκτικά στριμώχνονται τα παιδιά των σχολείων και οι γονείς τους και αφετέρου έκανε δύσκολη ως και απαγορευτική την είσοδο στο χώρο των ηλικιωμένων και των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Η δεύτερη αυτή συνέπεια μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί με το άνοιγμα μια δεύτερης μικρής εισόδου εκεί όπου υπήρχε η παλιά.
- Είναι δυσανάλογα μικρό το αποτέλεσμα της προσπάθειας των εκπαιδευτικών, των παιδιών αλλά και των γονιών τους να μάθουν και να παρουσιάσουν τα ποιήματα και τα τραγούδια με τις συνθήκες που επικρατούν στο χώρο. Χωρίς μεγαφωνική εγκατάσταση σε ανοιχτό χώρο (τις πιο πολλές φορές φυσώντας και αρκετά ισχυρός άνεμος) τα περισσότερα παιδιά ακούγονται μόνο σε πολύ μικρή απόσταση. Η βιασύνη μικρών και μεγάλων (ειδικά όταν έχουν αδέλφια ή άλλα παιδιά που φοιτούν στο Γυμνάσιο) να τελειώσουν γίνεται ακόμα πιο πιεστική όταν τα ποιήματα είναι πολλά. Όλα αυτά δίνουν την εντύπωση μιας εκδήλωσης στο πόδι, όχι όσον αφορά την προετοιμασία και τον κόπο μικρών και μεγάλων αλλά την παρουσίασή της (αφού γίνεται με βιασύνη και ορθοστασία) Ίσως είναι χρήσιμο να τροποποιηθεί λίγο ή πολύ η όλη εκδήλωση.
