Από τα “βρισαγώτικα ανέκδοτα” του Πάνου Ιατρέλλη
Πριν χρόνια ο νεκροθάφτης που είχε ανοίξει στο νεκροταφείο ένα λάκκο για να θάψουν κάποιον, περιμένοντας την ώρα της κηδείας, κατέβηκε στον Πλάτανο. Ένας για να τον πειράξει ρώτησε “άνοιξες τον λάκκο του τάδε” και του είπε το όνομα ενός βαριά άρρωστου.
“Γιατί πέθανε;” ρώτησε ο νεκροθάφτης. “Δεν άκουσες την καμπάνα;” απάντησε ο άλλος. “Η καμπάνα χτύπησε για άλλον” ανταπάντησε “αλλά μήπως πέθανε κι αυτός; Θα πάω στο σπίτι του να δω”
Πήγε και επιστρέφοντας ο άλλος τον ξαναρώτησε “Τί έγινε;” “Αυτός βαστάει ακόμα”απάντησε ο νεκροθάφτης, απογοητευμένος που δεν θα άνοιγε καινούριο λάκκο για να έχει κι άλλη είσπραξη.
Σημείωση σύνταξης: Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ταφή όσων φεύγουν για πάντα έχοντας εξοικειωθεί με τέτοια γεγονότα αλλά και οι ηλικιωμένοι “εξορκίζοντας” το απευκταίο δίνουν στον Πλάτανο κάθε τόσο τη δική τους παράσταση:
- Περνάει ο “ασχολούμενος με την ταφή” (υπάλληλος θα λέμε από δω και πέρα) έξω απ’το καφενείο και χτυπώντας το τζάμι μέσα απ’ το οποίο κάθεται ο ενεννηντάρης του κάνει τη χειρονομία ρωτώντας “τι κάνεις;” “Άιντε τράβα” του απαντά αυτός κουνόντας επιδεικτικά το μπαστούνι του και συνεχίζει “εγώ αργώ ακόμα!”
- Κάθεται ο …υποψήφιος σ’ ένα τραπέζι και πλησιάζει για να καθίσει δίπλα του -τάχατες αμέριμνος- ο υπάλληλος. “Άσει μένα, στουν ταδε πάνει -και του δείχνει έναν άλλο συνομήλικό του. Γω αργώ ακόμα!”
- Υπάλληλος της ταφής έφευγε νωρίτερα απ’ το συνηθισμένο γι αυτόν απ’το καφενείο. “Γιατί νωρίς σήμερα;” τον ρώτησαν “Άσε κι είμαι πτώμα. Σήμερα είχε πολλά πτώματα” (ταφές και εκταφές)
- Ρωτήθηκε υπάλληλος της ταφής: “Πως πάνε οι δουλειές;” ” Άστα να πάνε. Νέκρα! Πεθαμένα πράγματα!” η απάντησή του.
