Ο “ψαλτάκιας”. Ο Ψάλτης της εκκλησίας μας που απ’ τα 18 του χρόνια ως τα βαθειά του γεράματα υπηρέτησε με πραγματική πίστη, προσήλωση στην εκκλησιαστική παράδοση και καλλιφωνία την ενορία του χωριού μας.
Ο οργανοπαίχτης. με την απαιτούμενη τότε ειδική άδεια μουσικού, γραμμένος στο Σύλλογο μουσικών Μυτιλήνης. Μαέστρος στο σαντούρι κι ας γράφει η άδεια του “κύμβαλον”.
Ο αντιστασιακός. Ανεβασμένος τις επικίνδυνες μέρες στο καμπαναριό της εκκλησίας ειδοποιούσε μόλις έβλεπε τα αυτοκίνητα των Γερμανών να πλησιάζουν και σύμφωνα με το απόκομμα ο φύλακας των όπλων του ΕΑΜ στο χωριό.
Φιλήσυχος και πράος αλλά και σταθερός στις αξίες και τα πιστεύω του δεν είχε “πάρε δώσε” με την αστυνομία και τα δικαστήρια όπως βεβαιώνεται αρμοδίως.
Οι εμφυλιοπολεμικές όμως συνθήκες της εποχής με τη συνέργεια των καλοθελητών -που πάντα και παντού υπάρχουν- τον οδήγησαν στο Γ΄ τάγμα σκαπανέων της Μακρονήσου όπου υπέστη τον πόνο της απώλειας μια αδελφής (από ασθένεια) και ενός αδελφού (στον εμφύλιο)
Εκτιμώντας τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του οι χωριανοί του ανέθεσαν την ευθύνη για τη συνένωση των δυο συνεταιρισμών του χωριού σε έναν ώστε να αποκτήσει δύναμη και φωνή το συνεταιριστικό κίνημα στο χωριό, άσχετα αν με το πέρασμα των χρόνων έχοντας την απαιτούμενη εντιμότητα ομολόγησε (βλέποντας την κατάντια του συνεταιρισμού) ότι αυτό ήταν ένα από τα λάθη στη ζωή του.
Αρχείο Π. Γεωργάκας
