ΠΥΞΙΔΑ
Μεταξία Χαραμή
Αν στη ζωή σου κουραστείς από τις τρικυμίες
σκύψε κι ακούμπα στο περβάζι του σπιτιού που μεγάλωσες.
Πιες μια γουλιά νερό από τη στέρνα της αυλής,
ρούφα αέρα με μυρωδιά καμένου ξύλου,
από την πυροστιά της μάνας
που βράζει στο τσουκάλι το φαΐ.
Άκου τη γάτα που γουργουρίζει στη γωνιά,
ρίξε στην πλάτη σου το σάλι που έπλεξε η γιαγιά.
Βάλε στο νου τη θάλασσα που λάτρεψες
και που στην αγκαλιά της ερωτεύτηκες.
Χόρτασε πρώτα την ψυχή και τις αισθήσεις σου,
βάλε και στο δισάκι ό,τι περίσσεψε.
Αν πάλι τη λευτεριά που έχτισες ,
θαρρείς θα την αρπάξουν όλα όσα αγάπησες,
άστα στην άκρη και ταξίδεψε
όπου η καρδιά σε οδηγήσει.
Ζήσε το όνειρο που σμίλεψε το νου ,
περπάτα στο πρωτόλειο σκαρίφημα της σκέψης
τότε που μάθαινες τον κόσμο, παιδί ακόμα.
Κράτησε τις εικόνες από τα ταξίδια που έκανες.
Προσεχτικά αν τις κοιτάξεις,
μοιάζουν πολύ της μάνας σου,
θυμίζουν πολύ τη γη σου.
Όσο κι αν τα φτερά σου άνοιξες
για ξένους ουρανούς,
κοντά σου θα πλανώνται εκείνα που σε γέννησαν,
πυξίδα θα σου γίνουνε και θα σε οδηγούν
γιατί τώρα που μεγάλωσες , κατάλαβες
πως το ταξίδι έχει συμπληγάδες.
