Κάποτε (τα πολύ παλιά χρόνια) οι δρόμοι του χωριού ήταν χωμάτινοι και οι άνθρωποι ζητούσαν απ’ τους τοπικούς τους άρχοντες να φτιάξουν λίγο καλντερίμι για να γλυτώσουν απ’ τη σκόνη και τη λασπουριά. Ύστερα από κάποια χρόνια επειδή τα καλντερίμια (από μικρές ποταμίσιες πέτρες) ήταν ανώμαλα και κινδύνευαν να σπάσουν τα τακουνάκια από τις γόβες των κυριών (!!!) ζητούσαν να στρωθούν οι δρόμοι με τσιμέντο. Πέρασαν λίγα χρόνια, έσπασαν και ξαναέσπασαν τα τσιμέντα για τα δίκτυα του ΟΤΕ, τις παροχές νερού και τους υπονόμους, εξελείχτηκε και η αγάπη μας για την παράδοση (παραδοσιακός οικισμός έγινε το χωριό μας) ζητούσαμε απ’ τους “άρχοντες” του χωριού να αντικατασταθούν τα τσιμέντα με πλακόστρωτα για να μορφήνει το χωριό. Τώρα με την “οικονομική κρίση” και τον Καλλικράτη μαζευτήκαμε στο καβούκι μας και απλά παρακαλάμε τους “άρχοντες” να γεμίσουν καμιά λακκούβα στους δρόμους διότι μια τα αμορτισέρ, δυο τα αμορτισέρ θα θέλουν άλλαγμα και που να βρεθούν τα ψιλά. Κανένας δεν μας δίνει σημασία. Και πέρσι τέτοια περίπου εποχή που καταδέχτηκαν να ασχοληθούν και με το πρόβλημα αυτό των “ιθαγενών” έρριξαν λίγο τσιμέντο και έκλεισαν τις περισσότερες αλλά έκαναν τέτοια καλή δουλειά που πριν χρονίσουν οι ίδιες λακκούβες χάσκουν ανοιχτές έτοιμες να “κατασπαράξουν” αμορτισέρ, ψαλίδια, πόδια απρόσεκτων και νεύρα προσεκτικών.
Έλεος!!! Ούτε γι αυτό δεν είναι ικανοί οι υπηρέτες του “Κακοκράτη”;
