Με αφορμή τη χτεσινή αιμοδοσία είναι μια ευκαιρία να προβληματιστούμε.
Υπάρχει η αντίληψη ότι κάποιος το αίμα το δίνει για τους “άλλους” αυτούς που θα αρρωστήσουν! Και μέχρι ένα σημείο είναι και αυτό σωστό. Δίνοντας αίμα μπορείς να σώσεις έναν άνθρωπο που το έχει άμεση ανάγκη. Το θέμα όμως είναι ότι με το να νομίζουμε ότι θα το χρειαστούν οι “άλλοι” και όχι εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι δεν εξορκίζουμε το κακό! Κανένας δεν ξέρει ποιος και πότε θα χρειαστεί αίμα! Είτε είναι νέος είτε γέρος. Είναι επομένως σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι ο καθένας μας έχει ανάγκη από μια παρακαταθήκη αίματος για τη “δύσκολη” στιγμή, που μακάρι να μην έρθει ποτέ.
Γιατί στη δύσκολη στιγμή μπορεί οι κοντινοί μας άνθρωποι -αυτοί στους οποίους ποντάρουμε ότι θα μας βοηθήσουν- να μην μπορούν να αιμοδοτήσουν για ασήμαντες έστω αιτίες. Ή θα πρέπει να υποχρεωθούμε σε άτομα να χάσουν το μεροκάματο και να κατεβούν, άρον- άρον, στη Μυτιλήνη για να δώσουν αίμα. Χωρίς να παραγνωρίζουμε και την αύξηση της ψυχολογικής πίεσης, που έτσι κι αλλιώς νοιώθει όποιος έχει άτομο με πρόβλημα υγείας, με το να ψάχνει για να βρει αιμοδότες.
Είναι επομένως θέμα προνοητικότητας να έχουμε όλοι μια παρακαταθήκη αίματος για τη δύσκολη στιγμή, που ως άνθρωποι δυστυχώς δεν μπορούμε να αποκλείσουμε από τη ζωή μας.
Είναι όμως ακόμα πιο σημαντικό η παρακαταθήκη αυτή να δημιουργείται στα πλαίσια ενός Συλλόγου ο οποίος λειτουργεί -και διαθέτει το αίμα- βάσει του καταστατικού του και όχι με βάση την γνώμη ενός ή δυο ατόμων όσο καλής διάθεσης κι αν είναι αυτά. Ιδιαίτερα σύμφωνα με το καταστατικό του Συλλόγου “Άγιος Παντελεήμων” ο κάθε αιμοδότης “διαφεντεύει” αυτός και μόνο το αίμα που έχει δώσει το οποίο μπορεί να προσφέρει σε συγγενείς του (σε ποσότητες μεγαλύτερες απ’ την παρακαταθήκη που διαθέτει) αλλά και σε άλλα πρόσωπα (μέχρις ενός ορίου)
Θα σου πω απο κοντά γιατί εχω και γι αυτό μια εξήξηγη δάσκαλέ μου.