Πορεία στο χρόνο
Ο χρόνος φεύγει, κατρακυλά.
Αφήνει πίσω μάτια θολά.
Θολά από ζάλη που προκαλεί
του χτες η ανεκπλήρωτη ευχή.
Θολά από θλίψη ή από χαρά
γεμάτα δάκρυα, αίμα, φωτιά,
ο πόνος κι η χαρά δεμένα γερά,
ξαδέρφια στη ζήση παντοτινά.
Ο χρόνος που φεύγει μεσ’ τη χαρά,
γλυκό το όνειρο μα ξεψυχά,
αφήνει πίσω μάτια θολά
μα φέρνει στο τώρα τα μάτια τυφλά.
Του αύριο η άγνοια, μαύρη σκοτεινιά,
άσπρο μπαστούνι αναζητά
της ζήσης το τούνελ για να διαβεί
καθώς σε άγνωστη πορεία τροχιοδρομεί.
Ελπίζει πως θα βρει πρίμο τ’ αγέρι στα πανιά,
μα μέσα σ’ ανέμους και καταχνιά
των μάγων τ’ αστέρι αναζητά.
Μάτια τυφλά μας οδηγούν
κι αφήνουν καρδιά και τον νουν,
πυξίδες και πούλια στον ουρανό,
τη ρότα να στρίψουν πριν τον γκρεμό.
Μα ναι της καρδιάς και του νου μας το φως
ας είναι και πάλι ο σωστός οδηγός,
κι αν φωτίζουν του νέου του χρόνου το διάβα
μη φοβηθείς την ανηφοριά, μα τράβα.
χΧ
