Ντέμπλεις και ντιμπλιά
Γράφει ο Πάνος Σ. Γιαννάκας
Μια χωριανή μας κοπέλα παντρεύτηκε στην Αγιάσο, όπου έμενε μόνιμα.
Τα πρώτα χρόνια ερχόταν στο πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου και την Λαμπροπαρασκευή, που γιορτάζει η εκκλησία μας, η Ζωοδόχος Πηγή, που ήταν και στη γειτονιά της.
Ο άνδρας της, ο Βασίλης, ερχόταν τακτικά στο χωριό, για να δει και να περιποιηθεί την καλή προίκα που πήρε.
Στο λιομάζωμα έφερνε και το γάιδαρό του, καβάλα …στο αγροτικό του. Εποχιακά μας έφερνε όψιμες ροζάτες ντομάτες απ’ τα «Ποταμά». Αργότερα καρύδια, κάστανα, μήλα-δυο ποικιλίες, τα γνωστά μας ξινόμηλα και τσι Βρώης(της Ευρώπης) με υπόξινη νόστιμη γεύση, κιτρινωπά, με λεπτό άρωμα-
Το χειμώνα απίδια δυο ειδών, κουντουρέλια και …απδάρεις!!! Πάντοτε έλεγε με καμάρι «Ούλα είνι απ’ τα θκάμ τα σουθύρια, γυρλίσιου πράμα».
Οι επισκέψεις αυτές στο χωριό μας με την πώληση των προϊόντων του συνδυάζονταν πάντοτε με εποχιακές εργασίες στα κτήματά του, δηλαδή «το τερπνόν μετά του ωφελίμου», «Αγιασώτης γαρ»
Αυτή τη φορά μας έφερε ντέμπλες και ντιμπλιά. Σταμάτησε κάπου στον Πλάτανο. Μαζεύτηκε κόσμος και ανάμεσά τους ο Νίκος ο Αλατζάς, που ήταν φίλος του Βασίλη, με πρόθεση να τον πειράξει παρά να αγοράσει. Παίρνει στα χέρια του ένα ντιμπλί, το κουνάει επιδεικτικά στον αέρα και φωναχτά λέει: «Ε! παιδιά σήμερα τα ντιμπλιά τα βάλαμε μόνο δυο κατουστάρια» Αμέσως πέφτει σαν αστραπή η Αγιασώτικη ατάκα: «Ε Νκουλέλ’ μη βάεις άλας, ρε, σι ξένου τσκάλ» (τσουκάλι).
Πέρασαν τα χρόνια, πολλά άλλαξαν και όμως σε πείσμα των καιρών ο Γρηγόρης, ο γιος του, ακολουθεί πιστά τα βήματα του πατέρα του. Η παράδοση συνεχίζεται.
Το χούι δε χάνεται! Γι αυτό και ο Πάνος Γιαννάκας όπου κι αν βρεθεί …ψάχνει και …ανταμείβεται!
