Κοντότα στα νεότερα χρόνια ήταν η συμφωνία ανάμεσα σε έναν ειδικό επαγγελματία, συνήθως γιατρό, και στους κατοίκους ενός χωριού, κατά την οποία ο επαγγελματίας με εφάπαξ αμοιβή αναλάμβανε να παρέχει υπηρεσίες για ορισμένο χρονικό διάστημα, συνήθως για ένα χρόνο. Για παράδειγμα, σε έγγραφο των δημογερόντων μιας πόλης το 1800 διαβάζουμε: Δια του παρόντος συμφωνητικού γράμματος γίνεται δήλον, ότι οι κάτωθεν γεγραμμένοι ευγενέστατοι άρχοντες της πολιτείας συνεφώνησαν μετά του εξοχωτάτου σιορ δοτόρου κυρίου …….., δια να έχη την επιστασίαν της πολιτείας ταύτης, και να κουράρη τους τυχόντας ασθενείς, όστις υπεσχέθη να είναι πρόθυμος, και με όλην την σπουδήν να καταγίνεται δια κάθε ασθενή οπού ήθελεν ακολουθήση εις την αυτήν πολιτείαν, να τον βιζιτάρη και να προθυμοποιήται δια την υγείαν του. οι δε ευγενέστατοι άρχοντες υπόσχονται να δίδωσι κοντότα τη αυτού εξοχότητι δια τας βίζιτάς του γρόσια χίλια τον καθέκαστον χρόνον, και εν κονάκι να κάθηται. όσα δε ιατρικά ήθελε δώση εκάστου ασθενούς θέλη πληρώνηται την τιμήν αυτών παρά του ιδίου…
Η κοντότα έφτασε και στον εικοστό αιώνα.
Κοντότα με γιατρό μπορούσε να συναφθεί και από μια οικογένεια. Ο Κώστας Μάκιστος, στο διήγημα «Ο γάμος της Καρουλιάς», από την συλλογή «Ο Τάραχος» γράφει: «Πλέρωνε και τον γιατρό, το Θεόφραστο «κοντότο» με τη χρονιά ο Παπαλουκάς, να βλέπει τα παιδιά, προτού, -μη γένοιτο- πάθουν από κακιά αρρώστια». Αλλά και ο Μακρυγιάννης γράφει στα Οράματα ότι είχε γιατρό, τον Αλέξανδρο, στο σπίτι με κοντότα.
Με κοντότα είχαν ιατρικές υπηρεσίες και στον Πολιχνίτο όπως αποδεικνύεται από τις παρακάτω αποδείξεις. (Αρχείο Πάνου Γιαννάκα)
