Βρισκόμαστε στο 1920, 8 χρόνια μετά την απελευθέρωση του νησιού μας, αλλά η οριστική τύχη του δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί. Τα νησιά διοικούνται από τη λεγόμενη Γενική Διοίκηση Αιγαίου και ηΛέσβος από τη Γενική Διοίκηση Λέσβου, η οποία το 1917 με τον υπ. αριθ. 924 Νόμο απαγόρευσε τις δικαιοπραξίες στα ακίνητα του νησιού.
Αυτό είχε και μια “παράπλευρη απώλεια”. Όχι μόνο δεν μπορούσαν να πουληθούν ακίνητα αλλά δεν μπορούσαν να γίνουν ούτε προικοσύμφωνα. Αντί για προικοσύμφωνο γίνονταν σε συμβολαιογράφο ένα υποσχετικό προικοσυμφώνου ώστε όταν μελλοντικά επιτρέπονταν οι μεταβιβάσεις ακινήτων να συνταχθεί και το οριστικό προικοσύμφωνο.
Για να μην μπουν όμως δαιμόνια στο μυαλό του πεθερού και αθετήσει μετά το γάμο την υπόσχεσή του έμπαινε ποινική ρήτρα ίση περίπου με την αξία των ακινήτων που θα προικοδοτούνταν. Ίδια όμως ποινική ρήτρα έμπαινε και στον γαμπρό αν δεν δέχονταν να γίνει ο γάμος μέσα στον χρονικό ορίζοντα που καθόριζε το υποσχετικό.
Από το ίδιο υποσχετικό -που παραθέτουμε στη συνέχεια- φαίνεται η πολύ μεγάλη αξία των οπωροφόρων δέντρων της εποχής.
Έτσι ο πεθερός δίνει προίκα ένα κτήμα με τέσσερα λιόδεντρα και δυο συκιές αλλά τη μια συκιά την κρατά για τον εαυτό του. Μεταξύ των άλλων δίνει μια κυδωνιά και δυο ροδιές που είχε μέσα σε περιβόλι τρίτου προσώπου και το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτά τα τρία δέντρα κοστολογούνται σε 100 δραχμές όταν ένα λιόκτημα δυο στρεμμάτων με 23 λιόδεντρα που δόθηκε εκτιμήθηκε σε 1000 δρχ.
Τέλος απ’ το έγγραφο αυτό (αρχείο Μαρίας Κατσιγίνη-Καραΐσκου) πληροφορούμαστε ότι το 1920 στο χωριό υπήρχε “υφασματοπώλης” (ο Παν. Αποστ. Παρασκευάς)
1
3
2
4
