Και μιας η κουβέντα το έφερε στα καφενεία να θυμίσουμε ότι πριν από λίγες μόλις δεκαετίες το χωριό μας είχε (ταυτόχρονα ανοιχτά) 18-20 καφενεία. Καφετζήδες πολλοί. Ο καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά. Για όλους και για όλα (τα καφενεία) υπάρχουν ιστορίες και περιστατικά που δε ξεχνιούνται.
Σήμερα θα σας θυμίσω έναν, που γενικά ως καφετζής έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στο χωριό (και όχι μόνο). Τον Χαράλαμπο Προκοπίου (τον Προκόπα). Πρωτοποριακός με το τζουμπόξ του, τις κομπανίες με τις “ντιζέζ”, τις μηχανές που κέρδιζες πακέτα τσιγάρα (αν τα θυμάμαι καλά) και προπαντός την άφθαστη επαγγελματικότητά του. Ακόμα και η ποδιά που φοράει είναι ενδεικτική. Όταν γυρνούσαμε αργά στο χωριό και περνούσαμε από τον Πλάτανο -όπου όλα ήταν κλειστά- το κεφάλι μας στρέφονταν μηχανικά προς τα πάνω για να διαπιστώσουμε ότι “ο Προκόπας είναι ακόμα 
ανοιχτός”. Μέχρι τέλους κάθε χρονιά έφερνε μουσική για να κάνει το 
“πανηγύρι” της Ζωοδόχου Πηγής. Ο Χαράλαμπος έπεσε, μπορούμε να πούμε, όρθιος εκεί στο “τεζιάκ”
Υ.Γ. Αν βρω φωτογραφίες θα αναφερθώ και σε άλλους καφετζήδες του παλιού καιρού.
