Είναι πολύ όμορφο να μαθαίνεις επιτυχίες συγχωριανών σου σε οποιοδήποτε τομέα. Έτσι με χαρά έμαθα -από σπόντα, μέσω του Συλλόγου της Αθήνας- ότι στο φετινό κλασσικό Μαραθώνιο πήρε μέρος και ο Αντώνης Φωτεινός του Γιώργου, εγγονός του γνωστού σε όλους καπετάν Αντώνη, του Αγίου Φωκά. Φοιτητής Πληροφορικής, το αποφάσισε και το πέτυχε. Πήρε μέρος στον 29ο κλασσικό μαραθώνιο και κατάφερε να τερματίσει στο Καλλιμάρμαρο.
Λίγες γραμμές απ’ τις εκμυστηρεύσεις του (στον Αντίλαλο) και μια φωτογραφία παρακάτω. ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΤΩΝΗ. Συγχαρητήρια σε σένα και στους δικούς σου
«Δεν υπάρχει περίπτωση! Θα το κάνω!!». Και έτσι έψαξα, βρήκα και δήλωσα συμμετοχή στον 29ο Κλασσικό Μαραθώνιο 2011. Δεν είχα ούτε προπονητές ούτε ομίλους ούτε τίποτα στην πλάτη μου. Ήμουν ολομόναχος. Οι δικοί μου δεν το πίστευαν, δεν το χαν πάρει σοβαρά για το τι πάω να κάνω. Εξάλλου ήταν η πρώτη μου φορά σε κάτι τέτοιο. Ξεκίνησα να τρέχω πιο εντατικά από πριν. Πιεζόμουν, αγχωνόμουν αλλά δεν το χα στην τιμή μου να το βάλω κάτω.
Η εμπειρία και τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος όταν τρέχει σ’αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί να τα νιώσει κανείς αν δεν έχει λάβει μέρος. Να βλέπεις παππούδες, ανάπηρους με κομμένα χέρια, μεγάλους μικρούς… Και να ναι καλά όλοι όσοι ήρθαν να μας στηρίξουν με την παρουσία τους στον δρόμο, φωνάζοντας, εμψυχώνοντάς μας. Μαζί μας έτρεχε και ένα τυφλό παλικάρι που το κρατούσε απ’το χέρι με κορδονάκι ο προπονητής του. Εντάξει, πόση να ναι η δύναμη της ψυχής του ανθρώπου. Αμέτρητη.
Όλη την ώρα έλεγα στον εαυτό μου «Δεν πονάς. Δεν υπάρχει πόνος. Μπορείς.». Και η εικόνα των δικών μου ανθρώπων να περιμένουν στο Παναθηναϊκό Καλιμάρμαρο στάδιο μου ανέβαζε στα ύψη το ηθικό. Μου έλεγαν «Ότι κάνεις. Και να μην τερματίσεις δεν πειράζει». Συμφωνούσα αλλά από μέσα μου δεν δεχόμουν με τίποτα να μην τερματίσω. Θα με πείραζε πολύ.
Ο πόνος είναι απίστευτος, ειδικά όταν δεν είσαι επαγγελματίας. Σε φτάνει σε σημείο ένα χιλιόμετρο πριν το τερματισμό να λες θα σταματήσω. Αλλά δεν το κάνεις. Γιατί το θες. Όταν λοιπόν είδα τις πρώτες πέτρες του σταδίου γύρισαν τα μυαλά μου ανάποδα. Έφυγαν όλοι οι πόνοι, γέμισα με ενέργεια και έδωσα όλο μου το θέλω στα τελευταία 200 μέτρα.
Ένα πράγμα δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Ήταν η ωραιότερη στιγμή της ζωής μου όταν άκουσα τον πατέρα μου να φωνάζει κραυγάζοντας το όνομα μου λίγα μέτρα παραδίπλα στις κερκίδες.
