Μια ακόμα συμμετοχή στην πρόσκληση της Βιβλιοθήκης και του Αντίλαλου
Πέτρινο δάκρυ
Τέσση Χατζόγλου
Με ρούχα παλιά, στις συνοικίες τριγυρνάς
κι ένα ξυλάκι για τσιγάρο μες στο στόμα
καπνίζει τ’ όνειρο που βλέπεις τις βραδιές
όταν ξαπλώνεις σε γωνιές πάνω στο χώμα.
Όταν διπλώνεσαι στο βρώμικό σου σώμα.
Άλλοι σου ρίχνουνε ματιές γεμάτες οίκτο
άλλοι σε σπρώχνουν να περάσουν βιαστικοί
Το κουρασμένο σου κορμί πάνω στον τοίχο
είν’ ο καθρέφτης που φοβούνται πιο πολύ.
Κορμιά και βλέμματα σε στέλνουν παρα ‘κει.
Κοιτάς τα δάχτυλα χωμάτινα και άδεια
τι να τολμήσουν, είναι κούτσουρα ξερά
προτεραιότητα δεν είχανε τα χάδια
τα ξένα χέρια δεν ταΐζουν την καρδιά
Τα ξένα χέρια είν αδιάφορα δεσμά.
Νιώθεις σαν πέτρα, που δεν έχει σημασία
έχεις το βλέμμα ενός μικρού παιδιού
δίνεις χαμόγελα, μα υπάρχει μεσ’ τα μάτια
πέτρινο δάκρυ στην κόχη του ματιού.
Μαύρη αχλή στις κάμαρες του νου.
Ξένος κι έρμος πάλι απόψε τριγυρνάς
και το ξυλάκι για τσιγάρο μες στο στόμα
καπνίζει τ’ όνειρο που βλέπεις τις βραδιές
όταν ξαπλώνεις σε γωνιές πάνω στο χώμα.
Όταν διπλώνεσαι στο πέτρινό σου στρώμα.
Ένα θαυμάσιο και μεστό Πάντουμ.
Το δικό μου μπράβο είναι λίγο.
ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ……..
παντούμ το (ουσιαστικό άκλιτο) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :μαλαισ. λ. pantoum = είδος ποίησης] στιχουργική μορφή που ξεκίνησε απ` τη Μαλαισία και καθιερώθηκε στην Ευρώπη απ` τον Ουγκό• αποτελείται από τετράστιχες στροφές με σταυρωτή ομοιοκαταληξία, ο δεύτερος και ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής γίνονται ο πρώτος και ο τρίτος της επόμενης, τέλος ο τέταρτος στίχος της τελευταίας στροφής είναι ο ίδιος με τον πρώτο.
Παραδειγμα
Τ’ αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό του
στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια
ψυχή μου λυτρώσου απ’ τον κρίκο του σκότους
πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ’ ευλάβεια.
Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια
η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη
πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ’ ευλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιός νόμος σε δένει.