Απόσπασμα από το ποίημα του Τόμας Έλλιοτ.
«Έρημη χώρα»
[Να πεις ή να μαντέψεις δεν μπορείς.
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος.
Και δεν σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση.
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο
Έχει σκιά στον κόκκινο βράχο.
(Έλα κάτω στον ίσκιο του κόκκινου βράχου)
Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό.
Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει ξοπίσω.
Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται να σ’ ανταμώσει.
Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο.]
Φόβος
-Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο.
-Ένιωθε στους ώμους του, την κούραση όλων των ανθρώπων.
-Άνθρωποι χαμένοι στην μοναξιά τής αμφισβήτησης κάθε ωραίου,
άνθρωποι τρομοκρατημένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό.
-Χρόνια αγάπης ξεχάστηκαν στο μίσος ενός λεπτού.
-Το να βρίσκεις το αληθινό σου είδωλο ανάμεσα σε πολλούς καθρέφτες,
είναι και αυτό υψηλή τέχνη.
Μερικές φράσεις από βιβλία που είχε διαβάσει και της έκαναν εντύπωση.
Όμορφες και συνάμα καταθλιπτικές.
Κάποιοι συγγραφείς κάποτε τις έγραψαν.
Τις σημείωνε σε χαρτάκια που τα έκανε σελιδοδείκτες.
Σκεφτόταν τους ήρωες και τις ηρωίδες που τις έλεγαν.
Και έπασχε μαζί τους.
Αλλά τελείωνε το βιβλίο.
Άρχιζε άλλο.
Ακολουθούσαν άλλες ιστορίες.
Ιστορίες που ήξερε ότι ήταν ιστορίες.
Μυθιστορήματα.
Όχι η απόλυτη αλήθεια.
Έκρινε το βιβλίο από το όλον, όχι από το μέρος.
´Εσκιζε τα χαρτάκια και μετά τις αγνοούσε.
Έτσι νόμιζε.
Γιατί αυτές αποθηκευόταν σε ένα μέρος του μυαλού της.
Χωρίς να το επιδιώκει.
Και τώρα με τα χρόνια βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ασύνδετες μεταξύ τους.
Δεν θυμάται τίτλο βιβλίου και συγγραφέα.
Καταθλιπτικές.
Και προστίθενται κι άλλες.
Τώρα ταυτίζεται απόλυτα με κάποιους από τους ήρωες που ένοιωσαν τον φόβο.
Ανεξάρτητα του τι φοβόταν.
Τους πονεμένους και φοβισμένους.
Αυτή που παλιά χαιρόταν με το τίποτα.
Και τώρα φοβάται το όλον και το τίποτα.
Ένας φόβος αρχέγονος την κατακλύζει.
Για τους χαμένους στη μοναξιά της αμφισβήτησης του ωραίου.
Για τα χρόνια αγάπης που ξεχάστηκαν.
Για τον σκληρό κόσμο που ζούμε.
Μέρος και αυτή στο ζοφερό βιβλίο της ζωής.
Φοβάται…
Για τα σκελετωμένα παιδιά της Γάζας.
Για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Για το Ιράν, τους Χούθι, τη Συρία, το Ισραήλ, τη Ρωσία, την Ουκρανία.
Για τη σύρραξη Ινδίας- Πακιστάν.
Για τον πυρηνικό όλεθρο.
Για τα συντρίμμια και τους θανάτους.
Για την τρομοκρατία στο όνομα τού όποιου Θεού.
Για τις γυναικοκτονίες.
Για την παιδική εγκληματικότητα.
Για τις πανδημίες.
Για τον αναμενόμενο σεισμό στην Κωνσταντινούπολη.
Για την παγκόσμια οικονομία με τον Τραμπ και τους δασμούς του.
Για την κλιματική αλλαγή.
Για τα παγόβουνα που λιώνουν.
Για την ερήμωση της γης από έλλειψη νερού.
Για την ερήμωση των ανθρώπων από έλλειψη συναισθημάτων.
Για την ερήμωση του χωριού της.
Για τους πόνους στο κορμί της. Για τα γηρατειά.
Για τα προβλήματα των δικών της ανθρώπων.
Οι ώμοι της κουρασμένοι από το βάρος των τρομοκρατημένων.
Τρομοκρατημένη και η ίδια ψάχνει να βρει το αληθινό της είδωλο.
Μέσα από τους πολλούς καθρέφτες.
Το βρίσκει. Παραμορφωμένο.
Ζαλίζεται και φοβάται.
Για όλα, ων ουκ έστι αριθμός.
(Ο φόβος, στην αρχή όνομα ουσιαστικό στον ενικό, που έγινε φόβοι, στον πληθυντικό).
Απόσπασμα από το ποίημα «Πληθυντικός», της Κικής Δημουλά.
Φοβάται τους φόβους της.
Γιατί αυτά είναι αλήθεια.
Όχι μυθιστορήματα.
Και ο άντρας της να της λέει:
-Ηρέμησε. Χαλάρωσε και λίγο.
-Κλείσε την τηλεόραση.
-Λίγα χρόνια μας μένουν ακόμα.
-Οφείλουμε να τα χαρούμε.
-Διάβασε λίγο Τσιφόρο να χαρεί η ψυχούλα σου.
Κάπου τον έχει ξαναανακαλύψει στη βιβλιοθήκη και τον απολαμβάνει.
Και αυτή να τον βλέπει να γελάει, και να σκέφτεται.
Πόσο τυχερός είναι που μπορεί!
Μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσιν την γην.
Ποια γη όμως;
