ΕΜΠΡΟΣ 11/12/13
Νικέλλη Στρατή
Πριν λίγες μέρες στο Αμπελικό γιόρταζε ο Άγιος Νικόλαος. Το θρησκευτικό πανηγύρι του χωριού είχε οργανώσει όπως πάντα τέλεια ο παπά Στρατής Κακάμπουρας. Η μπάντα του Πολιχνίτου με την παρουσία της δυνάμωσε τον εορταστικό τόνο. Οι βρακάδες που περιέφεραν την εικόνα του Αγίου ομόρφηναν την εκδήλωση. Οι ανακαινισμένες μουσειακές Συλλογές που έχουν στηθεί απέναντι από το ναό ζωντάνευαν και έκαναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ντεκόρ. Ο κόσμος όμως ήταν λιγότερος από τις προηγούμενες χρονιές και (δεν ξέρω μπορεί να μου φάνηκε) πιο κατσούφης. Η μέρα ήταν εξαιρετική και πολλοί –λέγαν- πήγαν στις ελιές, πήγαν στον πόλεμο! (Έτσι δεν μας λένε ότι η Ελλάδα είναι σε πόλεμο;) Στον πόλεμο της επιβίωσης. Μόνο που ο πόλεμος αυτός έχει σαμποτέρ. Εσωτερικούς σαμποτέρ! Στις μάχες του αγρότη για την επιβίωση του, φέτος σαμποτέρ ήταν οι υπεύθυνοι που τα κατάφεραν να αρχίσει η δακοκτονία τον Αύγουστο(!) με αποτέλεσμα ανυπολόγιστη ζημιά. Δε μας ενδιαφέρει τούτη τη στιγμή ποιοι ήταν οι σαμποτέρ. Μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα.
Αλήθεια ο αγρότης απ’ τη φορολόγηση των μαντριών θα έχανε περισσότερα ή απ’ τον χαμένο και κακής ποιότητας ελαιόκαρπο; Σήκωσαν κάποιοι -βουλευτές – την παντιέρα και φώναζαν (απ’ τη συμπολίτευση εννοώ, γιατί οι άλλοι –οι όποιοι κατά περιόδους αντιπολιτευόμενοι- το χουν συνήθεια στην Ελλάδα να φωνάζουν) «Δε ντρέπεστε να φορολογείτε τα μαντριά και τις στάνες!» Αλλά συμπλήρωσαν «Αν χάσει και τους αγρότες το κόμμα από πού θα πάρει ψήφους!» Για τη δική τους καρέκλα λοιπόν η φασαρία. Η αγάπη για τον αγρότη είναι το πρόσχημα. Η ουσία είναι να μη μείνουν οι ίδιοι άνεργοι! Γιατί πράγματι αν δεν εκλεγούν, κάποιοι τουλάχιστον, κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι. Τότε λοιπόν οι απολυόμενοι που μεταχειρίζονται κάθε μέσο για να σώσουν την καρέκλα τους, την επιβίωσή τους, γιατί κατηγορούνται;
Πόλεμο έχει η Ελλάδα! Να πολεμήσουμε λοιπόν όλοι για να σώσουμε την πατρίδα και το ξέρουμε ότι θα υπάρξουν και θύματα. Αν όμως στον πόλεμο οι αρχηγοί κοιτάζουν να μείνει το δικό τους αμπρί ανέπαφο, δεν το ξέρουν ότι οι απλοί πολεμιστές θα λακίσουν. Θα προσπαθήσουν να σώσουν τον εαυτό τους. Αν στον ειρηνικό πόλεμο στον οποίο ως χώρα βρισκόμαστε –σύμφωνα με όσα μας λένε- οι αρχηγοί ενδιαφέρονται απροκάλυπτα για το δικό τους τομάρι και τα δικά τους συμφέροντα, πως είναι δυνατό να παρεξηγηθεί ο οποιοσδήποτε πολίτης ο οποίος απ’ τη μεριά του αγωνίζεται για τα ίδια πράγματα; Και αυτοί δρουν ως σαμποτέρ!
Και ας μη βιαστεί ο αναγνώστης να σκεφτεί «δηλαδή εσύ θεωρείς δίκαιο και σωστό να φορολογηθούν οι στάνες και τα μαντριά;» Ο φτωχός υπάρχει και στο χωριό υπάρχει και στην πόλη. Ίσως στην πόλη να υπάρχουν οι περισσότεροι. Είναι παράλογο να ξεχωρίζουμε τους φτωχούς σε αντίπαλα στρατόπεδα. Και στο φόρο των ακινήτων παίζονται μεγάλα παιχνίδια.
Πως αποκτήθηκε από κάποιον μια μεγάλη ακίνητη περιουσία; Αν δεν την έχει κληρονομήσει, αποκτήθηκε από χρήμα που δε δηλώθηκε. Δε λέμε από κλεμμένο χρήμα, δε λέμε από χρήμα διαφθοράς. Λέμε το πιο απλό, από χρήμα που αποχτήθηκε, με κόπο και ιδρώτα ίσως, αλλά δε δηλώθηκε. Όλοι όσοι απόκτησαν μεγάλα εισοδήματα –και τα μεγάλα εισοδήματα δεν αποκτούνται ούτε από μισθωτή εργασία, ούτε από «πειναλέους» (σύμφωνα με τις φορολογικές τους δηλώσεις) ελεύθερους επαγγελματίες, είτε τα έβγαλαν έξω είτε τα επένδυσαν σε ακίνητα. Γιατί λοιπόν να μη φορολογηθεί η περιουσία αυτή; Βλέπουμε έναν ατέλειωτο πόλεμο για το φόρο ακινήτων. Ομοβροντίες! Ομοβροντίες μήπως καταφέρουν και πείσουν μερικούς βουλευτές και δεν περάσει. Γιατί αυτοί, όλοι όσοι υποδαυλίζουν και πυροδοτούν τις ομοβροντίες αυτές, ενδιαφέρονται μονάχα για τα δικά τους –αρκετά- ακίνητα. Το δίλλημα αν θα φορολογηθούν οι στάνες ή τα ημιυπόγεια διαμερίσματα της Κυψέλης έχει μια πολύ απλή απάντηση. Να μπει αφορολόγητο ποσό. Να γλιτώσει τη φορολογία και η στάνη του φτωχού αγρότη και το δυαράκι του άνεργου της πόλης. Και από κει και πέρα να συγκεντρωθεί το ποσό που χρειάζεται με το να μπουν κλιμακωτοί συντελεστές απ’ το αφορολόγητο και πάνω.
Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη άποψη ότι πρέπει να μειωθούν οι φόροι, να αυξηθούν οι μισθοί, να προσληφθούν οι απολυμένοι. Ακούσαμε όμως τελευταία από αυτούς που φιλοδοξούν να παραλάβουν τη σκυτάλη της διακυβέρνησης, ότι όταν αλλάξει χέρι η σκυτάλη της εξουσίας τα πράγματα θα είναι δύσκολα και θα πρέπει να υπάρξει συστράτευση μεγαλύτερη απ’ όση χρειάζεται για να γίνει η αλλαγή. Μήπως θα πρέπει να αναλυθούν τα «δύσκολα» και να καταμεριστούν από τώρα για να ξέρουμε;
