ΕΜΠΡΟΣ 29/5/13
Νικέλλη Στρατή
Η πραγματικότητα στην οποία ζούμε έχει κατεβάσει τον πήχη των προσδοκιών μας πολύ χαμηλά. «Να τη βγάλουμε και φέτος και βλέπουμε!» Δύσκολοι καιροί για όνειρα και απαιτήσεις. « Να τη βγάλουμε …» μονάχα! Τα ίδια ισχύουν τόσο για την οικογενειακή και κοινωνική μας ζωή όσο και για το δημόσιο βίο.
Κατεβασμένος ο πήχης των απαιτήσεων μας επομένως και προς τους τοπικούς «άρχοντές» μας. Η πιο σημαντική αιτία που ούτε αυτές οι ελάχιστες απαιτήσεις μας δεν ικανοποιούνται είναι ότι παραμερίζεται ο κοινός νους και πλεονάζει η έλλειψη προγραμματισμού και ο κομπασμός της εξουσίας.
Πόσες φορές οι τοπικοί αντιδήμαρχοι ή οι εντεταλμένοι δημοτικοί σύμβουλοι (συντονιστές!) κάλεσαν τους τοπικούς συμβούλους ή έστω τους προέδρους των Κοινοτήτων για να προγραμματίσουν το πώς θα αντιμετωπίσουν όσο γίνεται καλύτερα τα προβλήματα των χωριών; Σε μερικές τουλάχιστον περιοχές καμιά. Και αναρωτιέται ο καθένας: φοβούνται ή το θεωρούν περιττό!
Ένα απλό αλλά πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα της λαθεμένης λειτουργίας των παραπάνω αιρετών είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων στο δημοτικό φωτισμό. Συνήθως η αποθήκη του Δήμου δεν έχει ηλεκτρικούς λαμπτήρες είτε γιατί «λεφτά δεν υπάρχουν» είτε γιατί άργησε να γίνει ο σχετικός διαγωνισμός για την προμήθεια τους. Όταν όμως επιτέλους γίνει η προμήθεια με ποιο τρόπο γίνεται η διαχείρισή τους; Η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί σε μας τους δημότες είναι ότι δεν υπάρχει κανένα κριτήριο. Παίρνουν οι αντιδήμαρχοι, παίρνουν οι πρόεδροι των Δημοτικών και Τοπικών Κοινοτήτων, παίρνουν ακόμα και ιδιώτες σε ποσότητα που επηρεάζεται από την προσβασιμότητα του αιτούντα στον … «κλειδοκράτορα» της αποθήκης! Και βλέπεις Προέδρους να επαίρονται γιατί αυτοί κατάφεραν να πάρουν περισσότερους λαμπτήρες από άλλους ομολόγους τους; Και βλέπεις -το ακόμα λυπηρότερο φαινόμενο- αντιδημάρχους ή συντονιστές ή ακόμα και απλούς δημοτικούς συμβούλους να διαθέτουν λαμπτήρες από το προσωπικό στοκ που έχουν δημιουργήσει για την εξυπηρέτηση φίλων και γνωστών! Απαραίτητη όμως μια διευκρίνηση: Οι λαμπτήρες δεν τοποθετούνται από εξουσιοδοτημένο απ’ το Δήμο πρόσωπο αλλά δίνονται στα χέρια του πολίτη (μιας γριούλας ας πούμε), ο οποίος αναλαμβάνει την ευθύνη να βρει πρόσωπο που θα κάνει την τοποθέτηση.
Και διερωτόμαστε: αν συμβεί το κακό και γκρεμοτσακιστεί κάποιος άσχετος καθώς επιχειρεί να τοποθετήσει λαμπτήρα που προμηθεύτηκε από –οποιασδήποτε βαθμίδας- αιρετό ή αν πάθει ηλεκτροπληξία τι θα συμβεί; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;
Μήπως θα έπρεπε μόλις γίνει η προμήθεια των λαμπτήρων αυτοί να διανεμηθούν στους προέδρους των Δημοτικών και Τοπικών Κοινοτήτων οι οποίοι είναι οι μόνοι αρμόδιοι να γνωρίζουν που υπάρχουν ελλείψεις και ποια είναι πιο επείγουσα; Μήπως ο ρόλος των συντονιστών είναι αντί να μοιράζουν λαμπτήρες να βρουν –σε συνεργασία με άλλους ομολόγους τους και τις υπηρεσίες του Δήμου- το μηχανισμό εκείνο που θα πραγματοποιεί τις αντικαταστάσεις τους; Μήπως θα πρέπει η έννοια τους να είναι, και η αξιολόγησή τους να γίνεται, με βάση την απόδοσή τους σ’ αυτό το πεδίο;
Μήπως η διανομή των λαμπτήρων στις τοπικές και δημοτικές κοινότητες πρέπει να γίνεται αυστηρά –εκτός από ακραίες συνθήκες- με βάση αντικειμενικά κριτήρια; Μήπως ένα τέτοιο κριτήριο είναι η έκταση του δικτύου του δημοτικού φωτισμού της οποίας το –συγκριτικό- μέγεθος μπορεί να προσδιοριστεί απ’ το ύψος των ανταποδοτικών τελών για το φωτισμό;
Θα υπάρξει η ένσταση ότι στην περίπτωση αυτή τους αντιδημάρχους και τους δημοτικούς συμβούλους στα μικροκομματικά παιχνίδια εξυπηρέτησης των φίλων θα αντικαταστήσουν οι πρόεδροι των κοινοτήτων. Αυτό όμως θα είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει γιατί στα πλαίσια μιας μικρής τοπικής κοινωνίας και ο έλεγχος των τοπικών συμβούλων αλλά προπαντός ο έλεγχος της αυστηρής τοπικής κοινωνίας θα είναι καταλυτικός.
Ανάλογες τέτοιες απλές πρακτικές θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις παρεχόμενες προς τους δημότες υπηρεσίες και στο θέμα της αποκατάστασης της βατότητας των δρόμων (και της διαχείρισης των όποιων μηχανημάτων) , και της αποκομιδής των σκουπιδιών και της καθαριότητας των κοινόχρηστων χώρων, και σε όλα τα μικρά αλλά ουσιώδη προβλήματα των δημοτών. Έτσι και οι αιρετοί των μικρών τοπικών κοινωνιών θα αναβαθμίζονταν, θα ένοιωθαν ότι έχουν έναν –ελάχιστο έστω- λόγο να υπάρχουν και επομένως να ενδιαφερθούν αλλά και οι ανώτερης βαθμίδας αιρετοί- δημοτικοί σύμβουλοι και αντιδήμαρχοι- θα απολάμβαναν την επιτυχία του επιτελικού τους ρόλου και την ικανοποίηση ότι μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες αυτοί κατάφεραν να βρουν τρόπους να εξυπηρετήσουν δίκαια και αποτελεσματικά τους συνδημότες τους.
Κοινός νους χρειάζεται, που θα εξοβελίσει τον κομπασμό της εξουσίας και τα συνακόλουθά του!
