ΕΜΠΡΟΣ 20/3/13
Νικέλλη Στρατή
Νηστεία από προχτές, Καθαρή Δευτέρα. Για άλλους προαιρετική και γι άλλους υποχρεωτική. Όχι εξαιτίας του σχήματος ή των πιστεύω τους αλλά εξ ανάγκης. Έκτος χρόνος ύφεσης στη χώρα, ενάμισι δισεκατομμύριο οι άνεργοι. Τα κοινωνικά παντοπωλεία και οι κάθε είδους φιλανθρωπικές και εθελοντικές δράσεις ασφυκτιούν από τις ανάγκες. Ανάγκες ανθρώπων που μέχρι χτες ήταν νοικοκυραίοι. Και η «κρίση» τους κατάστρεψε.
Μια κρίση που δεν δημιουργήθηκε ούτε από μόνη της ούτε κατά τύχη. Η κρίση έφερε «σαρακοστή» ολημερίς του χρόνου. Όχι για όλους, μα για πολλούς. Και πότε θα ‘ρθει η Λαμπρή; Η Ανάσταση; Η Ανάσταση του άνεργου, του χρεωμένου, του πεινασμένου. Και προ παντός πώς θα έρθει; Ο καθένας –των αρχόντων- έχει και τη δική του συνταγή.
«Ο δρόμος που ακολουθούμε είναι ο μόνος σίγουρος» λένε κάποιοι. «Με μια μονοκοντυλιά σβήνουμε το μνημόνιο και …τσουγκρίζουμε τα αναστάσιμα αυγά!» λένε άλλοι. «Ανυπακοή και αντίδραση για να πάρει ο Λαός στα χέρια του την εξουσία» ακούγεται από αλλού. «Με βόμβες και καλάσνικωφ» ξεφωνίζουν έργοις, κάποιοι.
Κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Οι πρώτοι έχουν δίκιο.
Ο δρόμος είναι δύσκολος και απαιτεί θυσίες. Να τις κάνουμε. Ποιοι; Μα όλοι! Να κόψουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Τις κόψατε! Να αυξήσουμε τους φόρους. Τους αυξήσατε! Να βάλουμε χαράτσι. Το βάλατε! Να σώσουμε την πατρίδα!
Αλήθεια αυτήν την έρμη την πατρίδα ποιοι την κατάντησαν έτσι; Μα αυτοί που κυβερνούν χρόνια, με την ανοχή όλου του πολιτικού συστήματος. Γιατί είναι όλοι κλέφτες; Ίσως όχι, μα όλοι τους επέτρεψαν να υπάρξουν κλέφτες! Αυτοί όλοι που φταίνε θα νοιώσουν τη «σαρακοστή»; Μα τι λέω τώρα! Αυτοί απλά μας συμπονούν! «Εγώ, λέει ο πρωθυπουργός, πονάω περισσότερο απ’ όλους» (εννοείτε για τον άνεργο και τον πεινασμένο) Καλά δεν υπάρχει ένας να τον συμβουλέψει να μην προκαλεί έτσι ασύστολα!
Αν πονούσατε κ. πρωθυπουργέ θα λέγατε: κατώτερος μισθός 586 για το populo και για μας της πολιτικής κάστας (που κουραζόμαστε και έχουμε έξοδα!) το πολύ 2,3,4 φορές επάνω. (κι αν δεν φτάνουν λιώστε κι απ’ το «λίπος» σας, όπως όλος ο κόσμος) Τα υπόλοιπα θα πάνε στο κοινωνικό παντοπωλείο της Βουλής για να χορτάσουν κάποιοι πεινασμένοι συμπολίτες μας. Που είναι ο έμπρακτος πόνος σας;
Αν πονούσατε κ. πρωθυπουργέ θα λέγατε: κόβουμε αναδρομικά το εφάπαξ των υπαλλήλων (που η ανικανότητά μας δεν τους έχει δώσει ακόμα), θα κόψουμε αναδρομικά και τις διπλές συντάξεις όλων των αιρετών. Όχι για αυτούς που θα εκλεγούν στις επόμενες εκλογές! Που είναι ο έμπρακτος πόνος σας;
Αν πονούσατε κ. πρωθυπουργέ θα λέγατε: Φορολογούμε την περιουσία των 60 χιλιάδων ενός άνεργου με 0,1% θα φορολογήσουμε την αμύθητη περιουσία των πολλών εκατομμυρίων (αλήθεια πως αποκτήθηκε αυτή;) της κάστας μας με πολύ πολλαπλάσιο ποσοστό. Που είναι ο έμπρακτος πόνος σας;
Αν πονούσατε ειλικρινά κ. πρωθυπουργέ θα το δείχνατε με πράξεις! Κροκοδείλια δάκρυα χύνετε και κάποιοι σας λένε ότι σας πιστεύουμε!!! Απλά δεν πιστεύουμε ούτε τους άλλους που με μια μονοκοντυλιά θα σβήσουν τα χρέη μας για να ξαναγίνουμε πλούσιοι!
Εμείς ξέρουμε πως θα τραβήξουμε πολλές σαρακοστές ακόμα, πιστοί και άπιστοι! Αλλά τουλάχιστον μην μας προκαλείτε. Μη μας κάνετε να αγανακτούμε περισσότερο. Γιατί ο πεινασμένος το γιαουρτάκι το λαχταρά για να κορέσει την πείνα του. Αλλά ο αγανακτισμένος πεινασμένος το χαλαλίζει για να εκφράσει την αγανάκτησή του!
Κάποτε διαλαλούσαν ότι με τη νίκη τους ο λαός θα ήταν στην εξουσία. Εμείς τώρα δε θέλουμε άλλο να ανεβούμε στην εξουσία. Θέλουμε η εξουσία να κατεβεί δίπλα μας. Να αφουγκραστεί τους στεναγμούς του χρεωμένου, να νοιώσει το χνώτο του πεινασμένου, να μοιραστεί την αγωνία του άνεργου, να συμπορευτεί με το αβέβαιο βήμα του νέου. Τότε είναι αλήθεια ότι θα πονέσει πράγματι. Τότε είναι αλήθεια ότι θα αποφασίσει διαφορετικά. Και τότε οι πολίτες θα πορευτούν στο δρόμο της «νηστείας» τους με την ελπίδα της δικής τους Λαμπρής να τους εμψυχώνει! Κι αυτή η ελπίδα του κόσμου θα γίνει ο Ηρακλής για τις «Λερναίες Ύδρες» των άκρων.
