Μια ακόμα επιστολή από το αρχείο του Γιώργου Ι. Μαργαρίτη. Σταλμένη στον παππού του Παναγιώτη Κώσση από ένα φίλο του στρατιώτη που υπηρετεί στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια (1951).
Εκφράζει τα συναισθήματά του χωρίς να κρύβεται πίσω απ’ το “οι άντρες δεν κλαίνε”.
(για την ανάγνωση της επιστολής ακολουθήστε τη σωστή σειρά των σελίδων)
