Η τοπική αυτοδιοίκηση (στην περιοχή μας τουλάχιστον) τα τελευταία 15 χρόνια έχει βαλθεί να εξοντώσει την ιδέα του δωρητή για κοινωφελούς σκοπούς. Μια ιδέα που έβρισκε πολλούς για την υλοποιήσουν από την τουρκοκρατία ακόμα. Το σχολειό και η εκκλησία ήταν οι κυριότεροι αποδέκτες των δωρεών αυτών και σε μικρότερο βαθμό η κοινότητα.
Από το 1999 που εφαρμόστηκε ο Καποδίστριας ο εγωισμός (για να αναφερθούμε στο πιο ανώδυνο) των τοπικών αρχόντων στέρησε το σχολείο και γενικότερα την τοπική κοινωνία από τα έσοδα της ακίνητης περιουσίας με την οποία το είχαν προικοδοτήσει οι δωρητές. Λογικό είναι ότι κανένας πια δεν αποφασίζει να δωρίσει ακίνητό του στην τοπική κοινωνία. Εξαίρεση αποτέλεσαν μονάχα τα αδέλφια Νικέλλη από την Αμερική οι οποίοι δώρισαν ακίνητα στους …Συλλόγους αφού δεν υπήρχε άλλος φορέας για να εμπιστευτούν.
Τραγική όμως είναι ακόμα μια περίπτωση δωρεάς. Πρόκειται για τη δωρεάν επισκευή των κοινοτικών τουαλετών. Βρέθηκε ένας άνθρωπος με διάθεση να προσφέρει ένα σημαντικό ποσό για την ανακαίνιση των μισοκατεστραμμένων και κλειδωμένων τουαλετών του χωριού και η αδιαφορία ή αδυναμία ή ανικανότητα της δημοτικής αρχής τις οδηγεί και πάλι στο κλείσιμο. Τις τουαλετες αυτές τις καθάριζε δωρεάν για μεγάλο διάστημα μια κυρία την οποία δεν μπόρεσαν να προσλάβουν στην καθαριότητα του Δήμου ούτε καν με δίμηνη σύμβαση. Στη συνέχεια ανατέθηκε σε ένα χωριανό το έργο αυτό με ένα ευτελές ποσό που όμως και αυτό δε δίδονταν με αποτέλεσμα τώρα οι τουαλέτες να μην καθαρίζονται και να είναι υπερβολικά βρώμικες.
Αν ήταν εδώ για να τις επισκεφτεί ο δωρητής σίγουρα θα έλεγε “τί βλακεία που έκανα!”
