ΕΜΠΡΟΣ 22-8-13
Νικέλλη Στρατή
Μέρες Αυγούστου και σ’ όλη την Ελληνική ύπαιθρο οι εκδηλώσεις δίνουν και παίρνουν. Και στα πιο απομακρυσμένα χωριά σπίτια ανοίγουν, παιδικές φωνές συναγωνίζονται τα τζιτζίκια, χαμογελούν τα πλατάνια στις πλατειούλες ακούγοντας «το μακρύ και το κοντό» των θαμώνων, ντόπιων και «επαναπατρισθέντων». Με δυο λόγια ζωντανεύει ο τόπος, στήνονται χοροί, ανταλλάσσονται φιλιά και καλωσορίσματα.
Και βέβαια οι φορείς σε κάθε χωριό προσπαθούν αφενός να κάνουν αισθητή την παρουσία τους αφετέρου να προσφέρουν στο γενέθλιο τόπο τους λίγες σταγόνες δροσιάς, ψυχαγωγίας και πολιτισμού. Οι κάθε είδους εκδηλώσεις χρειάζονται και τον κατάλληλο χώρο. Οι πλατειούλες επιστρατεύονται και στολίζονται, οι αραχνιασμένες, κατά το πλείστον, αίθουσες φρεσκάρονται και αναζωογονούνται. Γιατί είναι αλήθεια ότι κάθε χωριό και κωμόπολη έχει εξασφαλίσει ένα χώρο για τέτοιες περιστάσεις. Αλλού μετατράπηκαν τα βιομηχανικά κτίρια (συνήθως ελαιουργεία) σε Πολύκεντρα, αλλού εξυπηρετεί την ανάγκη το Δημοτικό Σχολείο, αν βρίσκεται σε κεντρικό σημείο του οικισμού, και σε αρκετά χωριά υπάρχουν οι αίθουσες της Αγροτολέσχης, οι οποίες χτίστηκαν τη δεκαετία του 50 –σε μια καταπληγωμένη και ρακένδυτη (απ’ τους δεκαετούς σχεδόν διάρκειας πολέμους) χώρα- για να καλύψουν τέτοιες πολιτιστικές και εκπαιδευτικές ανάγκες.
Δυστυχώς φέτος στη Βρίσα είχαμε μια θλιβερή εξέλιξη την οποία αναφέρουμε ως παράδειγμα για να καταφανεί πως δημιουργούνται προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες χωρίς λόγο και αιτία. Στο χωριό υπάρχει η πολύπαθη Συλλογή Φυσικής Ιστορίας, η οποία στήθηκε με εκθέματα που κατά κύριο λόγο πρόσφερε η τοπική κοινωνία σε ένα όμορφο χώρο –παλιό Παρθεναγωγείο- το οποίο ανακαινίστηκε αρχικά και εξοπλίστηκε με δαπάνες και προσωπική εργασία της τοπικής κοινωνίας και απ’ το οποίο εξοβελίστηκαν άλλες δραστηριότητες της (λαογραφικό μουσείο και βιβλιοθήκη). Το όνειρο ήταν να στηθεί ένα σύγχρονο Κέντρο Εκπαίδευσης, Έρευνας και Πολιτισμού στο οποίο στηρίχτηκαν πολλές ελπίδες για την ανάκαμψη της περιοχής. Μέχρι να γίνει αυτό (που δεν έγινε με τεράστια ευθύνη και των πανεπιστημιακών αρχών) παραχωρήθηκε (στα τέλη της δεκαετίας του 90) απ’ την Κοινότητα αρχικά και από τον Καποδιστριακό Δήμο στη συνέχεια η αίθουσα της Αγροτολέσχης στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας για να πραγματοποιεί τις εκπαιδευτικές του δράσεις. Πράγματι πριν από δέκα και πάνω χρόνια το Πανεπιστήμιο ρετουσάρισε και εξόπλισε λίγο την αίθουσα και πραγματοποίησε ένα θερινό σχολείο. Σ’ όλη τη διάρκεια των δεκαπέντε ετών ο χώρος χρησιμοποιούταν και απ’ την τοπική κοινωνία για διάφορες εκδηλώσεις.
Ξαφνικά πριν από λίγους μήνες ο καθηγητής του Πανεπιστήμιου της Αθήνας και Διευθυντής των Μουσείων Φυσικής ιστορίας που διαθέτει ανά την Ελλάδα αποφάσισε να απαγορεύσει τη χρήση της αίθουσας από την τοπική κοινωνία γιατί τάχατες μπορεί να υπάρχει κίνδυνος απ’ την ηλεκτρολογική εγκατάσταση του κτιρίου! Απευθύνεται στο Δήμο και ζητεί να γίνει έλεγχος της εγκατάστασης και να δοθεί βεβαίωση της καλής και ασφαλούς λειτουργίας της. Και επειδή εδώ και μήνες ο Δήμος δεν απαντά –όπως ισχυρίζεται ο ίδιος- ο κύριος καθηγητής επιχειρεί να μετατρέψει την τοπική κοινωνία σε υπομόχλιο των απαιτήσεών του. Με όλη την καλή διάθεση κατανοούμε ή έστω προσποιούμαστε ότι κατανοούμε την απαγόρευση της χρήσης απ’ τα παιδιά, στα οποία δίνονταν μαθήματα μουσικής στο χώρο, δεδομένου ότι πρόκειται για παιδιά με απρόβλεπτη ενίοτε συμπεριφορά.
Το τραγικό όμως της συμπεριφοράς του κυρίου καθηγητή (με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση που απορρέουν απ’ τη θέση και τον τίτλο του αλλά και την αγανάκτηση που προκαλεί η συμπεριφορά του) είναι ότι είπε το τρανταχτό του ΟΧΙ και στους Συλλόγους του χωριού -δηλαδή τους εκφραστές της τοπικής κοινωνίας- οι οποίοι ζήτησαν την αίθουσα για την τελετή απονομής βραβείων στους μαθητές που αρίστευσαν. Έρχεται λοιπόν ο κύριος αυτός και στερεί το χώρο αυτό απ’ αυτούς (τους κατοίκους ) οι οποίοι πρόσφεραν αφειδώλευτα ότι μπορούσαν στο Πανεπιστήμιο. Ενώ απλούστατα θα μπορούσε να ζητήσει απ’ τους Συλλόγους μια δήλωση ανάληψης της ευθύνης για οτιδήποτε ήθελε συμβεί.
Δεν αρκούν στους πολίτες τα προβλήματα που δημιουργεί η «κρίση» και οι πολιτικοί κάθε βαθμίδας, έρχεται τώρα και η εγωιστική συμπεριφορά προσώπων, που υποτίθεται ανέλαβαν κάποια καθήκοντα απ’ τα οποία θα προσπορίζονταν οφέλη και οι τοπικές κοινωνίες, να τους στερήσει τις σταγόνες δροσιάς που τόσο έχουν ανάγκη.
Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι οι τοπικές κοινωνίες δεν θα γίνουν το μπαλάκι της αντιπαλότητάς τους με την τοπική αυτοδιοίκηση και ότι οι χώροι που τους ανήκουν θα επανακτηθούν με κάθε τρόπο. Θα ήταν ευχής έργο η επανάκτηση των χώρων αυτών για ειδικές δραστηριότητες να γίνει με πρωτοβουλία των πανεπιστημιακών ανδρών γιατί κανένας δεν επιθυμεί να πυροδοτηθεί η αντιπαλότητα ανάμεσα στην τοπική κοινωνία και το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, το οποίο εξάλλου δεν ευθύνεται για την ακραία και αυθαίρετη συμπεριφορά μέλους του.
