« Ιδού εγώ…»
Τέλος δεκαετίας του 1920 και στο νησί μας υπάρχουν ακόμα συμμορίες ληστών, παρά τις προσπάθειες της αστυνομίας να τις διαλύσει. Στην περιοχή μας και σ’ όλη τη νότια Λέσβο μαζί υπάρχει μία μόνο, εκείνη των δυο αδελφών Κουρουλή με καταγωγή από το Ακράσι ή τα κοντινά χωριά του. Μοιάζουν όμως και αυτοί ‘κουρασμένοι’ και έτοιμοι να τα βάλουν κάτω. Έτσι επωφελούνται από μια αμνηστία που δίνει η κυβέρνηση σ’ όσους παραδοθούν αυτοβούλως και αποφασίζουν να παραδοθούν.
Πρόβλημα όμως είναι και αυτή η διαδικασία της παράδοσης: Αν εμφανιζόταν π.χ σ’ ένα σταθμό χωροφυλακής υπήρχε κίνδυνος ( είχαν ξαναγίνει τέτοια) ο ενωμοτάρχης διοικητής του σταθμού να ισχυριζόταν ότι αυτός τους συνέλαβε με επιχείρησή του, για να πάρει τη σχετική αμοιβή ή και προαγωγή, ενώ οι παραδιδόμενοι δεν θα είχαν κανένα από τα ευεργετήματα της αμνηστίας. Παρόμοιος κίνδυνος υπήρχε και αν πήγαιναν απ’ ευθείας στη διοίκηση χωροφυλακής.
Απευθύνθηκαν έτσι στο γιατρό Νικολαίδη του χωριού μας, που του είχαν εμπιστοσύνη γιατί κάποτε τους περιέθαλψε τραυματισμένους. Ο γιατρός μας, δέχτηκε να τους βοηθήσει. Κατέβηκε στη Μυτιλήνη, έκλεισε σχετική συμφωνία με το διοικητή χωροφυλακής παίρνοντας πρόσθετα την υπόσχεση ότι δεν θα κακοποιηθούν σε καμιά φάση της σχετικής διαδικασίας .
Τη συμφωνημένη ημέρα ο γιατρός νοίκιασε ένα ταξί της εποχής, από το οποίο ζήτησε να τον πάει (μόνο του) στη Μυτιλήνη. Στο ‘Στενοκλείδι’ σταμάτησε και τότε εμφανίστηκαν οι δυο παράνομοι, που μπήκαν και κατάλαβαν τις δύο πίσω θέσεις του ταξί. Ο γιατρός γυρίζει τότε το κεφάλι του να τους δει και να τους καλημερίσει λέγοντάς τους το ευαγγελικό…… « Ιδού εγώ τώρα, μεταξύ δυο ληστών…»
