«Όσα παίρνει ο άνεμος»
1. Νοέμβριος του ’42, της μαύρης κατοχής. Νωρίς τ’ απόγευμα γυρίζω απ’τον ‘Καλόγερο’ πεζός, μέσα σ’ έναν δυνατό κρύο βοριά, που με τυφλώνει με τη σκόνη που ρίχνει στα μάτια μου.
Αντίθετα μου, έρχεται ένας ηλικιωμένος χωριανός μας, πάνω στο γάιδαρο του.
Κάπου 40 μέτρα μακριά μου και ξαφνικά τον βλέπω να ξεπεζεύει και ν’ αρχίζει μια τρεχάλα προς την κατεύθυνση μου. ‘Παγώνω’ καθώς δεν καταλαβαίνω, τι του συνέβη…
Για μένα σίγουρα έρχεται – δεν υπάρχει ψυχή άλλη γύρω – αλλά γιατί;;
Στο μεταξύ τον βλέπω να κάνει ‘βουτιές’ πάνω στο χωματόδρομο σα να προσπαθεί να πιάσει κάτι που συνεχώς του ξεφεύγει…Το καπέλο του μήπως; Όχι ..σε λίγο αρπάζει ένα τσαλακωμένο, βρώμικο κομμάτι εφημερίδας που καταφέρνει να ‘συλλάβει’ και το χώνει κάτω από το σακάκι του , φανερά ικανοποιημένος απ’ το απόκτημά του.
Όχι δεν ήταν τρελός ο μακαρίτης χωριανός μας ( Σωτήρχος θαρρώ το όνομα του).
Είμαστε σε πόλεμο και το χαρτί σπάνιζε εξαιρετικά. Τα λίγα αποθέματα χαρτιού που υπήρχαν στα μαγαζιά εξατμίστηκαν τάχιστα.
Ο Σωτήρχος φανατικός καπνιστής μπελαντόνας δεν μπορούσε όπως και οι όμοιοι του , να βρούνε υποκατάστατο του τσιγαρόχαρτου , όταν και τα τετράδια των παιδιών τους , είχαν ήδη τελειώσει.
2. Μετά τα μαθητικά τετράδια με τις λίγες έστω λευκές σελίδες τους, ήταν η σειρά των τεφτεριών του μπακάλη. Όλα τα σπίτια είχαν τέτοια τεφτέρια καθώς όλοι επί πιστώσει αγόραζαν και πλήρωναν όταν θα έβγαζαν (και θα πουλούσαν συγχρόνως) το λάδι τους.
- Άλλη πολύτιμη πηγή χαρτιού ήταν τα διπλοτυπικά τεφτέρια αλληλογραφίας και παραγγελιών ( πελώρια και βαριά ) των μπακάλικων. Στις λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο σελίδες τους, αποτυπωνόταν με καρμπόν τα αντίτυπα των παραγγελιών. Ήταν ότι χρειαζόταν για να τυλίγουν τη μπελαντόνα οι καπνιστές και αυτά είχαν τελειώσει από τον πρώτο χρόνο.
- Ένα περιστατικό που δείχνει όσο δε γίνεται πιο δραματικά τι σημαίνει έλλειψη χαρτιού: Το ‘Ημερολόγιο Κατοχής’ που έγραφα και μεταπολεμικά χαρακτηρίστηκε ιστορικό ντοκουμέντο, είναι γραμμένο σ’ ένα μετρίου μεγέθους μπακαλοτέφτερο, μείον τις πρώτες σελίδες του, όπου αναγραφόταν μπακαλικοί λογαριασμοί. Σταματάω δε την εξιστόρηση μιας πολύ κρίσιμης φάσης, όταν ‘τελειώνει’ και το έσω εξώφυλλο και δεν βρίσκω άλλο χαρτί για να συνεχίσω.
- Άλλο χαρακτηριστικό: Όταν απελευθερωθήκαμε και άνοιξαν οι δρόμοι του εξωτερικού, οι ξενιτεμένοι Έλληνες έσπευδαν να στείλουν πακέτα βοήθειας προς τους δικούς τους. Η οικογένειά μου δεν είχε κανένα ξενιτεμένο παρά ταύτα έλαβε κάποτε ένα αρκετά μεγάλο πακέτο από Αμερική. Ήταν από ένα φίλο του πατέρα μου που τον είχε βοηθήσει χρηματικά για να κάνει το ταξίδι του προς την Αμερική. Το πακέτο αυτό είχε πολλά περιτυλίγματα, ανοίγαμε, ανοίγαμε και δεν τελείωναν. Ε! αν δεν καταλάβατε ήδη το δώρο εξ Αμερικής, ήταν εφημερίδες μέχρι τέλους!
Όταν τις μαζεύαμε για να τις πετάξουμε, είδαμε σε δυο-τρία σημεία κάποια κακογραφήματα που έλεγαν: ‘ Άχρηστα για την Αμερική, χρήσιμα για την πατρίδα.’!!
