Γυμνασιακά
Ο καθηγητής μας των Γαλλικών στο γυμνάσιο ήταν τύπος μοναδικός κι ανεπανάληπτος. Μιλούσε ένρινα τα μυτιληνιά αποκλειστικά και χαιρόταν όταν έπιανε κάποιον αδιάβαστο! Πριν σηκώσει κάποιον στο μάθημα, μας κοίταζε όλους προσεκτικά, για να ψυχολογήσει ποιος είναι αδιάβαστος. Δεν χαριζόταν σε κανένα, ακόμα και στους γιο του που ήταν συμμαθητής μας! Αλίμονο δε, αν κάποιος γονιός του έστελνε κανένα δώρο (για ευνόητους λόγους, είχε άλλωστε δώσει ρητές εντολές στη γυναίκα του να μη δέχονται κανένα πεσκέσι). Ένας Πολιχνιάτης γονιός (..Κλαδογένης) δεν ήξερε προφανώς το πόσο απόλυτος ήταν στο θέμα αυτό ο εν θέματι και του ‘στειλε μια Δευτέρα κάποια καλούδια, δίνοντας ρητές οδηγίες πώς να του τα πάνε¨ ——-Πρωί-πρωί πριν ξυπνήσει- να τα δώσουν στην νοικοκυρά που θ’ανοίξει, να τα αφήσουν μπροστά της και να μην απαντήσουν σε καμιά ερώτησή της ‘ποιος τα στέλνει, για ποιο λόγο κ.λ.π (Το καρτελάκι του αποστολέα υπήρχε βέβαια στη θέση του, αλλά όταν θα το ‘βλεπε ο κ. καθηγητής, θα ‘ταν αργά…)
Την ίδια μέρα στην τάξη, ο κ. καθηγητής καλεί πρώτα το γιό , του απλόχερου γονιού, να πει το μάθημα και τον βρίσκει αδιάβαστο…( Η συνέχεια με τα ιδιόρρυθμα μυτιληνιά του αείμνηστου καθηγητή μας)
-Αα! Κύριος μπουρμάς μι ηρθις.Γι’αυτό ήρταν τα σταλτκά πρωί-πρωί…πες στουν πατέρας..πολλά-πολλά ευχαριστώ..Τσι τουν άσσου του λαδέλ θα του σουδιάσου..τσιτ ψαρούκλα θατ πιριδρουμιασου τσι του κλουρ (= μηδενικό) θα στου στουλίσου…!
