Αναγγελία θανάτου
Η κυρά- Ρηνιώ ζούσε τα προχωρημένα εβδομήντα της, χήρα και κατάμονη. Το μοναχοπαίδι της είχε φύγει για την Αμερική, δεκαετίες τώρα και δεν έλεγε να γυρίσει παρά την υπόσχεση που της είχε δώσει φεύγοντας, ότι δεν θα έμενε στην ξενιτιά για πολλά χρόνια. Αυτόν το λόγο η κυρα -Ρηνιώ τον κρατούσε σαν φυλαχτό. Ακράδαντα πίστευε, πως αν όχι τούτο το καλοκαίρι, το άλλο εξάπαντος, θα ερχόταν ο γιος της, καλοντυμένος, με ασημένιο ρολόι με αλυσίδα στο γιλέκο,να της έφερνε κι εκείνης τα δώρα της κι άραγε ποια από τις καλές νύφες του χωριού θα ‘ταν το τυχερό;..Τα λίγα χρόνια που θα’ μενε στην ξενιτιά, ο γιός της Γιώργης, γίναν δεκαετίες…τα γράμματά του αραίωναν, αλλά οι ελπίδες της μάνας κρατούσαν. Μια μαύρη μέρα, έφτασε στην Κοινότητα το άγγελμα του θανάτου του.
Ο πρόεδρος είχε το θλιβερό καθήκον να το ανακοινώσει στην κακομοίρα τη μάνα.
-Αδυνατώ να το κάνω, δήλωνε ο πρόεδρος στο κοινοτικό συμβούλιο. Ας το κάνει κάποιος άλλος. Ούτε και ο αντιπρόεδρος ή άλλος της πλειοψηφίας είχε το κουράγιο. Βρέθηκε τελικά εθελοντής, ο επικεφαλής της μειοψηφίας, Μ. Ζερβός…
Φρόντισε να βρεθεί στο δρόμο, τάχα μου τυχαία, με τη δύστυχη μάνα. Τη ρώτησε τι κάνει , πως τα πάει από υγεία κ.λ.π, για να ρωτήσει μετά και για το γιό της. Τι κάνει, πότε λέει να’ρθει…ακούστηκε πως παντρεύτηκε, της λέει στη συνέχεια.
-Ποιες φαρμακόγλωσσες τα λένε αυτά, πως ο Γιώργης μου θα παντρευόταν χωρίς να πάρει την ευχή της μάνας του;! Εδώ θα’ρθει να παντρευτεί ο γιός μου, καλά και τιμημένα με την καλύτερη νύφη του χωριού…
-Εγώ δεν ξέρου..ετς άκουσα, ετς λέγαν..κόσμος είναι αυτός οτ’ θελ λεγ ο καθένας. Αλλ πάλι είπαν ότι πέθανε! Ακολούθησαν φυσικά καινούργιες κατάρες της μάνας για αυτούς που βγάλαν τέτοια ψέματα…
-Είπαμε για, λέει ο Ζερβός…κόσμος είναι αυτός, ότι θέλ λέει ο καθένας…Έτσι έπαιζε την κουβέντα ,μέχρι να προϊδεαστεί η κακομοίρα μάνα και να μειωθεί το σοκ της αναγγελίας του χαμού, του μοναχογιού της.
