Πάνδημη η κηδεία του Απόστολου (Λάκη για τους φίλους του) Στεργίου σήμερα. Τον αποχαιρέτισε όλο το χωριό αλλά και πολλοί γνωστοί, συνάδελφοι και φίλοι του από άλλα μέρη.
Επικήδειους εκφώνησαν η δασκάλα Πάτρα Κρουσταλλιού (εκ μέρους των δασκάλων του χωριού) και ο επίσης δάσκαλος Δημήτρης Ταξείδης (εκ μέρους των φίλων του).
Και σήμερα αρκετοί αντί για στεφάνι κατέθεσαν χρήματα στην εκκλησία.
Λίγα λόγια για τον Απόστολο
Ο Απόστολος γεννήθηκε στο χωριό μας το 1938 και μετά τις εγκύκλιες σπουδές του αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης. Παντρεύτηκε την αγαπημένη του Ελένη Μπενή (χωριανή μας) και απόκτησε δυο γιούς, τον Δημήτρη (οικονομολόγο) και τον Στρατή (δάσκαλο) Ως δάσκαλος διορίστηκε στη Λήμνο, όπου εργάστηκε αρκετά χρόνια, αποκτώντας αρκετούς φίλους με τους οποίους είχε καλή επικοινωνία. Στη συνέχεια μετατέθηκε στο νησί μας και υπηρέτησε στο Σταυρό και στο χωριό μας. Το διδασκαλικό του κύκλο έκλεισε στη Μυτιλήνη και συνταξιοδοτήθηκε ως διευθυντής του 6ου Δημοτικού Σχολείου.
Όταν υπηρετούσε στο νησί μας πρωτοστατούσε στις πολιτιστικές δραστηριότητες στο χωριό ως μέλος της (τότε) Επιτροπής Πολιτιστικών Εκδηλώσεων συνεργαζόμενος με τον αείμνηστο Γεώργιο Μανώλα. Τώρα ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού μας ” Άγιος Κωνσταντίνος” ενώ διατέλεσε και τοπικός σύμβουλος στην “Καποδιστριακή” περίοδο. Για αρκετά χρόνια δημοσίευε κείμενά του στο περιοδικό του συλλόγου της Αθήνας “Αντίλαλος”.
Ο Απόστολος είχε ιδιαίτερη έφεση στη λογοτεχνία και ήταν φανατικός βιβλιόφιλος. Την πρώτη μέρα λειτουργίας της βιβλιοθήκης του χωριού μας πέρασε για να μας ευχηθεί, είδε και περιεργάστηκε τα βιβλία και μονολόγησε “να τελειώσουμες τις ελιές και να ρθω να δανειστώ κανέ βιβλίο”. Μανιώδης σταυρολεξάκιας τα οποία ξεπετούσε στο άψε σβήσε με παραδεδειγμένη όμως αντιπάθεια στους αριθμούς και τα sudokou. Αντιπαθούσε την τηλεόραση και προτιμούσε συζητήσεις για διάφορα κοινωνικά ιδιαίτερα θέματα. Του άρεσε να διηγείται ιστορίες απ’ τα νεανικά του χρόνια και οι φίλοι του τον χαρακτήριζαν “γλεντζέ” και άνθρωπο της παρέας. Χαρακτηριστικό το αδιάλειπτο χαμόγελό του και τα καλαμπούρια του. Εκτός από άνθρωπος των “γραμμάτων” όμως ήταν και εραστής της φύσης, του χωραφιού και της δημιουργίας με ιδιαίτερη αδυναμία στον λαχανόκηπό του.
Τα καλοκαίρια με όλα τα παιδιά και τα εγγόνια του κοντά του τον έβλεπες να συνοδεύει τα μικρά εγγόνια του στη θάλασσα και τον άκουγες να αντιπαρέρχεται στα καλοπροαίρετα πειράγματά μας με τα λόγια “Για ποια ταλαιπωρία συζητάς. Όταν με το καλό αποκτήσεις εγγόνια θα δεις τι ευτυχία είναι να ασχολείσαι μαζί τους”
Ο θάνατός του απρόσμενος πριν ένα μήνα, όταν πήγε στο Νοσοκομείο, οδηγώντας το αυτοκίνητό του, για μια επέμβαση ρουτίνας, αλλά αναμενόμενος ύστερα απ’ τις μοναδικής σπανιότητας επιπλοκές που παρουσιάστηκαν είχε αναστατώσει το χωριό -και όχι μόνο-με το ερώτημα: “μάθατε τίποτα για τον Απόστολο” να εκστομίζεται καθημερινά απ’ όλα τα χείλη. Και η μοιραία κατάληξη του έθλιψε πραγματικά όλους όσους τον γνώριζαν. Το χωριό μας είναι από σήμερα πιο φτωχό.
