Κουβεντιάζει ο καφετζής του Αγίου Φωκά(μπαρμπα Γρηγορής με τον παραγιό του (ο συγγραφέας) και του έχει διηγηθεί την ιστορία της κότας με τα χρυσά αυγά:
“Ε! τί δε κατάλαβες το επιμύθιο βρε ζευζέκη, όχι του παραμυθά βέβαια. Ούλη μας η ζωή είναι η κόττα με τα χρυσά αυγά που όλοι μας σχεδόν την έχουμε σφαγμένη. Εγώ της έβαλα μαχαίρι δω και χρόνια τώρα. Μόνο λίγοι τη φυλούν και παίρνουν τ’ αυγά της, τα χρυσά, κι αυτά είναι τα βιβλία…”
“Είναι πολλοί που διαβάζουν υστερόβουλα, άλλοι για να γίνουν κάτι, άλλοι για να γράψουν κάτι. Λίγοι τα διαβάζουν από αγνό πόθο, να γω και συ λόγου χάρι. Τι χασκογελάς μωρέ… ή με βλέπεις καφετζή, νομίζεις ότι ο νους μου είναι στο μπρίκι; Ανάθεμα την περίσταση. να σου δείξω γω τσαγγάρη που θα θαμάξης τα μυαλά του…”
