Έχουμε ήδη παρουσιάσει βρύσες και πηγάδια που έχουν στηθεί, ανακαινιστεί και ευπρεπιστεί, από φορείς και ιδιώτες και έχουν δοθεί στην τοπική κοινωνία. Οι ενέργειες αυτές είναι άξιες επαίνου διότι ξαναζωντανεύουν μνήμες, συντηρούν έργα προγόνων μας και ομορφαίνουν τους χώρους. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια έχουμε και κάποια άμεση ωφελιμότητα, όπως στη βρύση που έστησε ο Κώστας Τσέλεκας στον Άγιο Γιώργη. Πάντως στη γενική περίπτωση η αξία των δράσεων αυτών είναι κυρίως πολιτιστική και καλλωπιστική.
Πριν λίγες δεκαετίες όμως όταν ανοίγονταν πηγάδια ή στήνονταν βρύσες το κύριο διακύβευμα ήταν η ανάπτυξη. Κάθε πηγάδι (ιδιαίτερα όσα προορίζονταν για κοινή χρήση) και κάθε βρύση (ιδιαίτερα στην εξοχή) βοηθούσαν και εξυπηρετούσαν αφάνταστα τους κατοίκους του χωριού μας.
Τέτοιες βρύσες υπήρχαν πολλές. Θα παρουσιάσουμε δυο απ’ αυτές. Η βρύση στην Παναγιούδα στήθηκε το 1953, αφού μεταφέρθηκε εκεί το νερό κοντινής πηγής με 500 μέτρα σωλήνων που πρόσφερε ο χωριανός μας Δημ. Π. Σάββας που ζούσε στο βελγικό Κογκό. Στο ευχαριστήριο που έστειλε η κοινότητα αποτυπώνεται η αναπτυξιακή διάσταση της προσφοράς: “μετέτρεψε ημιάγονο περιοχή σε καλλιεργήσιμη” αναφέρεται. Στη φωτογραφία φαίνεται και η καλλιτεχνική αξία της κατασκευής.
Στον Άγιο Γιώργη υπάρχουν (εκτός απ’ την πρόσφατη που αναφέραμε) ακόμα δυο βρύσες. Αυτή που βρίσκεται πάνω στο δρόμο στήθηκε το 1895 απ’ τον Π.Σ. Ταξείδη και τη σύζυγό του Ελεονώρα, όπως αναφέρεται στη σχετική μαρμάρινη πλάκα. Η βρύση αυτή όπως και όλες οι βρύσες της εξοχής άλλωστε, αποτελούσαν παρηγοριά για τους ξωμάχους αλλά και πηγή τροφοδοσίας για να ποτίζονται οι “φτυφτές”. 
Δέστε όμως στη φωτογραφία πως την κατάντησαν οι βάνδαλοι. Οικειοποιήθηκαν 2-3 σοβιλίκια για να στολίσουν μια δική τους ιδιοκτησία καταστρέφοντας ένα δημιούργημα απ’ το οποίο πιθανότατα και οι ίδιοι και οι γονείς και οι παππούδες των είχαν ξεδιψάσει και ξαποστάσει.
